Freitag, Juni 30, 2006

Filmes Mudos Ilustrados Con Comentarios De:

Acerca de "Alice Comedies" (1923-1927) de Walt Disney


Estrellas Mudas Silentes: Herr Lorite und Herr Jasikevicius


Herr Lorite comentó: "La primera etapa de Disney, cuando fundó la compañía "Laugh-O-Grams" y los primeros años de la Walt Disney Company fueron, para mí, los mejores. No obstante, se observan en estas "Alice Comedies" un regusto a "homenaje" o "plagio descarado" (que cada uno utilice el adjetivo según su afinidad al tio Walt) de otra serie animada, concretamente "Felix the cat" de Otto Messmer para los estudios de Pat Sullivan (otro "listillo"). Esa serie era la que partía el bacalao en aquella época y "el rico imaginario de Walt Disney" ya estaba en esa serie. Un saludo selor Conde."

Und Herr Graf Ferdinand Von Galitzien repondióle: "Es evidente, cómo usted menciona, que ese gato gamberro de nombre "Disneyano", Julius, está inspirado, y no precisamente ligeramente..., en el célebre, ya por entonces, Felix, the cat, que por si ustedes no saben germánico, viene a significar en su tosco idioma, Félix, el gato...Sin embargo, disiente éste su Conde teutón en cuanto a que toda la serie de Alice pueda resultar un plagio de la anterior, pues si bien es cierto que hay ciertas similitudes, solamente el bizarro de Herr Walt podía dibujar esos ratones tan raritos o esos animales con vestimentas tan poco recomendables para su condición animal."

Añadiendo Herr Lorite sin dilación: "Sin duda, y no considero que las "Alice Comedies" sean un plagio de nada, pues en esa época lo de "influirse de unos y de otros" estaba a la orden del día. Utilizan la animación con la imagen real, como otros cortos animados de esa época (el mismo Felix el gato o la serie "Out of the Inkwell de los Fleischer), o los rasgos propios de ese minino adorable. No obstante, no le dé tanto valor bizarro al rico de Walt, pues fue Ub Iwerks el que diseñó a Oswald el conejo y al ratón Mickey.
Un saludo, señor Conde, siempre disfruto de sus comentarios."

De repente, Herr Jasikevicius dijo: "Es curioso cómo esto de mezclar animación e imagen real fuera algo más normal en los inicios del cine que no en la actualidad. Unos 10 años antes de Disney ya lo hacía Winsor McCay, ambos podrían ser considerados empresarios innovadores en su momento: trataban de crear mercado.De todas formas McCay seguramente mezcló animación con imagen real con un sentido muy diferente al de Disney. McCay era dueño de un espectáculo teatral, un vodevil más exactamente, y en sus espectáculos teatrales muchas veces proyectaba sus animaciones. Como algunas de sus animaciones estaban mezcladas con imagen real pues podía establecer una triple relación de imágenes entre animación, imagen real cinematográfica e imagen real vivida en el teatro. Me imagino que Disney se limitaba a jugar con el espacio cinematográfico.A un nivel gráfico McCay y Disney también tenían sus diferencias. Algunos de los primeros trabajos de animación de McCay tenían una clara influencia del Art Nouveau. No conozco los primeros trabajos de Disney pero parece que apostó más por llevar el estilo gráfico de las tiras de prensa al cine."

Y finalmente Herr Lorite sentenció: "Windsor McCay tiene influencias del modernismo, sí. Además, es uno de los autores de cómics que más han influido en el desarrollo del mismo, con contemplar la maravillosa "Little Nemo in Slumberland" se puede comprobar. Esta obra maestra es un compendio de hallazgos en la actualidad no superados.El modernismo se hace más patente en una serie de cortos (creo que sólo hizo tres de esta serie) llamados "Dreams of a Rarebit Friend".De las influencias de Disney, una de las más claras es la de Félix el gato, así como otros éxitos de los Bray Studios. Los primeros trabajos de Paul Terry sin duda también fueron fuente de inspiración del joven Walt."

Publicado en "Cinexilio".

Donnerstag, Juni 29, 2006

"Alice In Wonderland" (1915) By W. W. Young


As the longhaired must know by now, this German Count has a likeness for the non-conventional (for example, my dearest German fat heiresses) and a particular and aristocratic taste for bizarre beauty. With this in mind, then you even can comprehend why this Teutonic aristocrat loves this film so much; it’s one of the most remarkable silent discoveries from the last visit to the Schloss cinema.

The film is “Alice In Wonderland”, a beautiful (always at the top of this aristocrat’s criteria…) and astounding film adaptation of the well-know oeuvre by Herr Lewis Carroll. This film was the third film adaptation of that novel and was directed by W. W. Young. For this German count, it is among the best that he has watched with or without a monocle in his eyes.

The film, starred by the youngster Viola Savoy, is a continuous show of incredible and amazing costumes (which would be perfect for an aristocratic fancy-dress ball…). The pageantry enhances the fantastic spirit of the novel and displays a marvelous, bizarre and unique world full of fantasy and imagination that can be enjoyed by youngsters or even serious aristocrats.

The film has not completely survived until modern days (and it’s a shame, certainly). In spite of this, the audience will enjoy the animal characters depicted in the film, which include a bizarre Cheshire cat, an astounding caterpillar or a funny Queen Of Hearts. This last one, as it happens with many of the aristocracy, has a special hobby. Namely it’s to cut off their subject’s heads (this German Count doesn’t understand why some of you are shocked when this aristocrat merely whips his servants…). There’s a special gallery of characters from dreamland.

The film has few special or optical effects. But in this case they are not necessary. Thanks to the craftsmanship provided by the art designer that’s shown in the film, we have proof that in those silent days that imagination and originality is the only thing that counts in order to achieve marvellous results.

Thanks to its imagination, costume designer, boldness and skillfulness Herr W. W. Young film direction, “Alice In Wonderland” it is, for this German Count, the best film adaptation of the Herr Carroll’s novel. It’s a special delicacy: an early silent film masterpiece that every silent film fan shouldn’t miss.

And now, if you'll allow me, I must temporarily take my leave because this German Count has an appointment with that foolish heart Queen.


Herr Graf Ferdinand Von Galitzien


-/-


Como los melenudos deberían saber ya a estas alturas, este Conde germánico tiene cierta predilección por lo no convencional ( tal y como sucede con mis queridas herederas grasas germánicas ) y por lo tanto un gusto aristocrático especial por la belleza inusual; teniendo esto en cuenta, entonces podrían comprender el porqué este aristócrata teutón gusta tanto de este filme, uno de los descubrimientos silentes más destacados de las últimas proyecciones cinematográficas realizadas en el “Schloss”.

El filme, “Alice In Wonderland”, es una bella ( siempre dentro de los cánones de belleza aristocráticos… ) y sorprendente adaptación de la conocidísima obra literaria de Herr Lewis Carroll; este filme fue la tercera adaptación de la novela y dirigido por W. W. Young, destacando éste conde germánico esta obra como una de las mejores, con o sin monóculo en sus ojos.

El filme, protagonizado por la joven Viola Savoy, es una muestra contínua de increíbles y sorprendentes vestimentas ( ideales para un baile de máscaras aristocrático… ) que transmiten el fantástico espíritu de la novela, mostrando un maravilloso, bizarro e irrepetible mundo repleto de fantasía e imaginación que tanto puede ser disfrutado por jovenzuelos como por serios aristócratas.

Lamentablemente la película no ha sobrevivido en su integridad hasta estos días modernos ( una auténtica pena, ciertamente ), pero a pesar de esto, el público disfrutará igualmente de los increíbles personajes animales de la obra, como puedan ser un extraño gato de Cheshire, una sorprendente oruga o una peculiar reina de corazones, esta última, tal y como sucede en la aristocracia, tiene una particular afición, esto es, cortar las cabezas de sus súbditos ( este conde germánico no comprende el porqué entonces algunos de ustedes se escandalizan cuando éste aristócrata da de latigazos a sus sirvientes… ), siendo todos ellos un buen ejemplo de la increíble galería de personajes que habitan la tierra de los sueños.

El filme tiene algunos efectos ópticos y especiales, aunque en este caso no son necesarios pues gracias a la imaginación demostrada por el impecable diseño artístico que se ve en la película, es el mejor ejemplo de que en esos primeros años silentes, tanto la imaginación como la originalidad era lo único realmente importante a la hora de conseguir maravillosos resultados cinematográficos.

Por su imaginación, diseño artístico, atrevimiento y la hábil dirección de Herr W. W. Young, “Alice In Wonderland” es, para este Conde germánico, la mejor adaptación cinematográfica de la novela de Herr Carroll, una delicatessen, una obra maestra pionera que todo aficionado al cine silente no debería perderse.

Y ahora si me lo permiten les tengo que dejar momentáneamente, pues este Conde germánico tiene una cita con esa alocada reina de corazones.


Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

Mittwoch, Juni 28, 2006

Silent Films Illustrated With Commentaries By:

About Walt Disney's "Alice Comedies" (1923-1927)


Silent Guest Stars: Herr HelpMeCode, Herr Jason Liller Und Herr StormChaser


Herr HelpMeCode wrote: "Alice's Wonderland (1923) Alice's Wild West Show; Alice Gets in Dutch (1924) Alice's Egg Plant; Alice in the Jungle (1925) Alice's Mysterious Mystery (1926) Alice the Whaler (1927).
These are available in the Disney Rarities (2005) collection, part of the Walt Disney Treasures that are released every December (except the one year they screwed up) since 2001. Also contains a Leonard Maltin interview with Virginia Davis."

Und Herr Jason Liller added: "A number of other Alice Comedies are available on numerous public domain compilations. The interview with Virginia Davis on "Disney Rarities" is great. She's Disney's very first star and she's still around!
On a related note, Disney recently reacquired the rights to Oswald the Lucky Rabbit and, rumor has it, intends to reintroduce the character in a series of shorts."

And then Herr StormChaser said: "The recent book, Walt in Wonderland by Russell Merritt and J.B. Kaufman goes into detail about the Alice In Cartoonland series. It is perhaps the best work on the subject that has been pub- lished so far.
Mark (who is curious about what what the Count will find on the other side of the "aristocratic" looking glass)."

Finally Herr Graf Ferdinand Von Galitzien wrote: "Danke Schön both Herr StormChaser und HelpMeCope ( this German Count insists about those strange Amerikan names... what happens in Amerika that their citizens don't call themselves ordinary names as Wilhelm, Aloysius or even Burkhard??!!... ) for those book references.
By the way, mein lieber Herr StormChaser, that little fräulein can't beat the German aristocracy about bizarre worlds or absurd characters, those thing happens and can be seen at any time and in any side of the aristocratic looking glass...".


Published in "alt.movies.silent".

Dienstag, Juni 27, 2006

"Alice Comedies" (1923-1927) By Walt Disney


The “Alice Comedies” were among the most important Walt Disney earliest works, a series of more than 50 animated short films released during 1923-1927. Obviously, this German Count has not seen the complete animated series; many of them are believed to be lost these days. But in spite of that problem, one not unusual with these early nitrates, three “Alice Comedies” were shown at the “Schloss” last night during another exciting soirée.

“Alice And The Fire Fighter”, “Alice Helps The Romance” und “Alice In The Woolly West” are the film titles of those aristocratic “Alice Comedies” watched with monocle by this German Count. They’re short films directed by Walt Disney in the year 1926 and starred, besides strange animals in trousers and cows with skirts, the little girl Margie Gay (these animated Alice cartoons during the 20’s starred four different young actresses including Virginia Davis, Dawn O’Day and Lois Hardwick ).

In spite of have only seen a minor portion of those “Alice Comedies”, this German Count was left with a good impression concerning these animated cartoons. There is originality (based on a hybrid of animation and live action) and simple but effective drawing. It’s a charming film caricature that uses onomatopoeias and other indications that fits perfectly into their animated purposes.

Alice lives thrilling adventures together with Julius, a funny cat, and a gallery of bizarre animals that are perfectly recognized as characteristic of Walt Disney’s imaginary cartoon universe. Fortunately, the Alice cartoon world is more malicious, ill-bred and funny than the well-known Walt Disney sound feature films produced during the next years. Thanks Gott too in the “Alice Series” nobody sings, even better… ! The aristocratic ears of this German Count enjoyed those three cartoons with the original music composed for those short films by the German composer Herr Paul Dessau. Dessau was by that time the music director of the Berliner cinema “Alhambra”, in which those short films were premiered with Herr Dessau’s music during the old Weimar Republic days.

And now, if you'll allow me, I must temporarily take my leave because this German Count must go through an aristocratic looking-glass.


Herr Graf Ferdinand Von Galitzien


-/-


Las “Alice Comedies” forman parte de las obras más importantes de los primeros trabajos de Walt Disney, una serie de unos 50 cortometrajes producidos durante los años 1923-1927; obviamente este Conde germánico no ha visto ese serial animado al completo sobretodo porque la mayoría de esos trabajos están considerados como perdidos actualmente, pero aún a pesar de dicho problema, demasiado frecuente con esos tempranos nitratos, tres episodios de la serie “Alice Comedies” fueron exhibidos en el “Schloss” la noche pasada durante el transcurso de otra excitante “soirée”.

“Alice And the Fire Fighter”, “Alice Helps The Romance” und “Alice In The Woolly West” son los títulos de esas aristocráticas “Alice Comedies” vistas con monóculo incluido por este Conde germánico, producidas y dirigidas por Walt Disney en el año 1926; esos tres episodios están protagonizados, además de por extraños animales con pantalones o vacas en falda, por la jovencita Margie Gay , señalando que el serial animado de Alice contó con cuatro diferentes y jóvenes actrices a lo largo de los años 20, como son, además de la anteriormente citada, Virginia Davis, Dawn O’Day y Lois Hardwick.

A pesar de haber visto solamente una pequeña parte de las “Alice Comedies”, este Conde germánico ha tenido una buena impresión con esas viñetas animadas; hay mucha originalidad en dichas obras, un híbrido de animación e imagen real, de sencillo pero efectivo dibujo; son encantadores diseños animados que emplean onomatopeyas y demás símbolos caricaturescos que encajan perfectamente en sus animados propósitos.

Alice vive emocionantes aventuras conjuntamente con Julius, un gato peculiar, además de una galería de animales bizarros que son fácilmente reconocibles por sus características, como pertenecientes al universo imaginario animado de Walt Disney, aunque afortunadamente el mundo animado de Alice es mucho más malicioso, gamberro y divertido que las conocidísimas producciones animadas sonoras que Walt Disney produciría en los años siguientes y también gracias a Gott en la serie de Alice nadie se pone a contar o incluso mejor… los aristocráticos oídos de este Conde germánico pudieron disfrutar durante la proyección de esos tres episodios animados, de la música compuesta en exclusiva para dichos cortometrajes por el compositor teutón Herr Paul Dessau.
Dessau era por aquella época el director musical del cine berlinés “Alhambra” y en el cual esos tres episodios fueron estrenados con esa música compuesta especialmente por Herr Dessau durante aquellos días de la república de Weimar.

Y ahora si me lo permiten les tengo que dejar momentáneamente, pues este Conde germánico tiene que pasar al otro lado de un espejo aristocrático.


Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

Montag, Juni 26, 2006

Filmes Mudos Ilustrados Con Comentarios De:

Acerca de "Waking Up The Town" (1925) de James Cruze


Estrella muda invitada: Herr Berthos


Herr Berthos declaró: "las películas no son rutina".

Und Herr Graf Ferdinand Von Galitzien aclaró: "En el caso de Herr Cruze, la escasa falta de elección por parte de dicho director a la hora de elegir los numerosos filmes a realizar, ( abarcó prácticamente todos los géneros, desde el "western", en donde conseguiría sus filmes más logrados, hasta el "slapstick", dirigiendo varios filmes protagonizados por el gran "Fatty" Arbuckle ), conjuntamente con su "prestigio" como realizador solvente, rápido y en cierta medida, carente de veleidades artísticas o autorales, sí dá lugar a aseverar que muchas de las obras realizadas por Herr Cruze ( no todas ellas, evidentemente, pues su carrera fue muy larga y prolífica ) son filmes en los cuales se aprecia cierta rutina o desgana ( tal y como se constata en "Waking Up The Town" ), sin que ello tampoco pueda restar interés al conjunto de su obra silente, en la cual se pueden destacar obras importantes y ciertamente apreciables."

Herr Berthos apostilló: "Es un poco abstracto hablar de rutina y desgana ¿Identifica usted con precisión los tópicos y descuidos de la película con su monóculo analítico? Es que a veces uno bosteza y se pierde lo mejor porque toma demasiado vino."

Und Herr Graf Ferdinand Von Galitzien respondióle: "Éste Conde germánico tiene que comentarle que si bien la aristocracia ciertamente se halla en un estado perenne de abstracción o abstraimiento, en el caso que nos ocupa, esto es, el filme de Herr Cruze, se han mencionado e incluso detallado las razones por las cuales éste Herr Graf considera "Waking Up The Town" una obra bastante menor dentro de la filmografía del realizador americano, por no mencionar que la aristocracia no acostumbra a bostezar y beber al mismo tiempo, pues además de ser una costumbre ciertamente ordinaria, el bostezar, es tarea harto complicada para un Conde teutón realizar dos acciones tan complicadas al mismo tiempo".


Publicado en "Cinexilio".

Freitag, Juni 23, 2006

"Waking Up The Town" (1925) By James Cruze


It is an age of speed in Amerika ( a strange habit for that far away Country, indeed… in Europe the German aristocrats only drink tea… ) and for that reason two motor cops are after Mary Ellen; Dame Mary, fleeing from the police, is helped by Jim Joyce who runs a garage with old Abner Hope.
Because the silent cinema is a small world, Herr Abner Hope is Mary’s grandfather, and he had received just a few seconds ago a letter from his granddaughter telling him she was about to pay a visit to him.
When finally Mary is rid of the police, it’s time for her to fall in love with Jim, a youngster with a special dream: a dream of harnessing the vast power of Rainbow Falls…but unfortunately that young engineer can’t get any financing to make true his engineering dream, in spite of his trying so very hard with Curt Horndyke, the town banker… but that’s not all about these two special partners, because Mary’s grandpa has an astronomical observatory ( an ordinary habit for a middle-western Amerikan automobile repairman… ), and thanks to this hobby and years of study, old Abner Hope predicts that the earth is being drawn out of its course and in eighteen months and three days it will collide with the moon and be destroyed!
So there is no hope because of Abner Hope...

“Waking Up The Town” was directed by the prolific James Cruze and starred Jim Joyce and Norma Shearer; the most remarkable aspect about this film is the story, a bizarre combination of sci-fi ( the most interesting aspect of the film due to Abner Hope's astronomical and surprising catastrophic predictions ) and romantic comedy ( predictable and naïf ) and in spite the copy that this German Count watched is incomplete and apparently missing a section near the end, it is a routine film directed by Herr Cruze, who was not very interested in developing the great possibilities of its peculiar sci-fi story.

And now, if you'll allow me, I must temporarily take my leave because this
German Count must check if the Earth is still turning around.


Herr Graf Ferdinand Von Galitzien


-/-


Se vive una época acelerada en Amerika ( un estraño hábito el de ese país lejano… afortunadamente en Europa los aristócratas beben té para evitar esas palpitaciones… ) y por dicha razón dos policías motorizados persiguen a Mary Ellen; Dame Mary, al huir de la policía, es ayudada por Jim Joyce, un joven que trabaja en un garaje con el viejo Abner Hope.
Como en el cine silente el mundo es un pañuelo, resulta que Herr Abner Hope es el abuelo de Dame Mary y miren por donde el primero acababa de recibir una carta de su nieta comunicándole que le iba a hacer una visita.
Cuando finalmente Mary se libra de la policía, enseguida se enamora de Jim, un joven con un sueño bastante particular: dominar la enorme energía que producen las cataratas “Rainbow”… pero desafortunadamente ese joven ingeniero no logra encontrar financiación para hacer realidad su sueño de ingeniería y ello a pesar de que lo intenta continuamente con el banquero del pueblo, Curt Horndyke; pero esto no es todo acerca de esos dos especiales socios pues el abuelo de Mary tiene un observatorio astrológico ( una costumbre habitual entre los mecánicos automovilísticos americanos que habitan en el centro del país… ) y será gracias a esa afición y años de estudio, como el viejo Abner Hope puede predecir que, ¡la tierra está siendo desviada de su órbita y en dieciocho meses y tres días quedará completamente destruida al chocar contra la luna!.
Por lo tanto no hay esperanza según Abner Hope…

“Waking Up The Town” fue dirigida por el prolífico James Cruze y protagonizada por Jim Joyce y Norma Shearer; los aspectos más destacados de este filme es su historia, una extraña combinación de filme de ciencia ficción ( la parte más interesante de la película gracias a las sorprendentes y catastróficas predicciones astronómicas de Abner Hope ) y comedia romántica ( predecible e ingenua ) y a pesar de que la copia que este Conde germánico ha visto está incompleta pues le falta su parte final, se trata de otro filme rutinario dirigido por Herr Cruze, que por lo que se aprecia no estaba demasiado interesado en desarrollar las grandes posibilidades de la historia de ciencia ficción incluida en la obra.

Y ahora si me lo permiten les tengo que dejar momentáneamente, pues este Conde germánico tiene que comprobar si la tierra continua girando.


Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

Donnerstag, Juni 22, 2006

Silent Films Illustrated With Commentaries By:

About Harry Piel's "Was Ist Los Im Zirkus Beely?" (1926)


Silent Guest Star: Dame Frederica


Dame Frederica asked: "(snip review of amazing film)... OK, where'd you see this one? This sounds like fun, too!"

And Herr Graf Ferdinand Von Galitzien replied: "This film was shown by "ARTE" an excellent German-frenchified t.v. channel more than a year ago. Each month "ARTE" shows beautiful silent film restorations or even bizarre silent films too, so it is the only chance for German aristocrats to watch rare silent films in their cosy "Schloss"; the film was preceed by an interesting documentary about the life and miracles of Herr Piel, entitled "Harry Piel - Der Entfesselte", so you must understand German, or even French because "ARTE" it is a bilingual t.v. channel depeding if you lives in Germany or France ( never in Amerika )... if you want to know everything about the "German Douglas Fairbanks".

Published in "alt.movies.silent".

Mittwoch, Juni 21, 2006

"Was Ist Los Im Zirkus Beely?" (1926) By Harry Piel


The German people, even the aristocrats, sometimes liked to see Amerikan silent adventure films full of stunts so we thought it would be a good idea to have our own special hero and adventurer on the screen and for that reason Herr Harry Piel was perfect. He was known as the “German Douglas Fairbanks”, because his films were full of mysterious adventures, stunts, huge explosions, sinister menaces and all that stuff that a silent hero needs to solve in order to be credited as a genuine screen hero.

To watch “Was Ist Los Im Zirkus Beely?” is a unique opportunity for the silent fan because it is almost the only Harry Piel silent film that has survived till this modern day due to the fact that the greater part of Harry Piel silent films were destroyed in WWII during an air raid. The only copy that exists of “Was Ist Los Im Zirkus Beely?” was found at the “Cinecitá Italiana” and it is considered the only one that exists in the whole world; this copy was for the international market and for that reason it is an abridged one but in spite this situation the characteristics of Herr Harry Piel films can be seen in this early film.

Harry Piel plays Harry Peel ( well, the German actor was not a witty man when it came to devising fictitious names… ) who receives a urgent telephone call from a friend who has returned from South Amerika recently. The call is being made from the circus “Beely” and our hero arrives there too late to prevent the murder of his friend. Now Harry must find his friend's killer and go on a strange mission involving a hidden document.

In spite of the nature of the plot, the film doesn’t have many Harry Piel stunts ( beside the circus performances ) or car chases or huge explosions and sometimes it is very slow with many sequences at the circus “Beely” that don’t furnish the necessary action that the story needs. The circus background does provide some excitement showcasing risky performances and hungry lions and tigers and the story has many of the attractive elements usually found in classic mystery films including a masked man with obscure intentions, a very important and hidden document, mechanical death traps and even a blind girl who needs the help of our German hero in order to recover her sight.

And now, if you'll allow me, I must temporarily take my leave because this German Count must perform a somersault in front of an important German fat heiress.

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien


-/-


Los ciudadanos alemanes, incluso los aristocráticos, durante la época silente a veces gustaban ver filmes americanos repletos éstos de acrobacias varias por lo que se consideró una buena idea tener a nuestro héroe y aventurero particular en la pantalla y para tan difícil tarea, Herr Harry Piel era perfecto; dicho actor germánico fue conocido como el “Douglas Fairbanks alemán” pues sus filmes estaban repletos de misteriosas aventuras, las mencionadas acrobacias además de grandes explosiones y siniestras amenazas, en fin, todo lo que necesita un aventurero silente para ser acreditado como un genuino y auténtico héroe cinematográfico.

Poder ver “Was Ist Los Im Zirkus Beely?” es una oportunidad única para el devoto silente pues prácticamente es la única obra muda de Harry Piel que ha sobrevivido hasta éstos días modernos debido al terrible hecho de que la mayoría de sus filmes silentes fueron destruidos durante la segunda guerra mundial por culpa de un bombardeo aéreo; la única copia que existe de “Was Is Los Im Zirkus Beely?” fue encontrada en la “Cinecitá Italiana” y está considerada como la única que existe en el mundo entero; dicha copia estaba destinada para el mercado internacional y por dicho motivo es una versión reducida de la misma pero a pesar de dicho hecho, reúne todas las características del cine de Harry Piel.

Harry Piel interpreta a Harry Peel ( bueno…, el actor alemán no era demasiado brillante o ingenioso a la hora de inventar nombres ficticios… ) que recibe una inesperada llamada telefónica de un amigo suyo que ha regresado recientemente de América del Sur; la llamada se realiza desde el circo “Beely” pero nuestro héroe llegará tarde a dicho escenario para prevenir la muerte de su amigo por lo que a partir de entonces, Harry deberá encontrar al asesino de su amigo e iniciar así una extraña misión con un misterioso documento por medio.

A pesar de la condición de la historia del filme, esta obra no tiene abundantes acrobacias del actor ( además de las consabidas circenses ) o las célebres persecuciones de coche y las misteriosas explosiones, es más, incluso a veces el filme se ralentiza con secuencias circenses que tampoco aportan nada a la acción que necesitaría el filme; afortunadamente el ambiente circense sí aporta cierta emoción además de actuaciones arriesgadas, sin olvidarse de leones y tigres hambrientos, además de contar el filme de elementos igualmente atractivos y típicos de los filmes clásicos de misterio, incluyendo un hombre enmascarado con oscuras intenciones, un importantísimo documento que permanece escondido, trampas y accesorios mortales e incluso una joven ciega que necesita de la ayuda de nuestro héroe germánico para que finalmente pueda recobrar su vista.

Y ahora si me lo permiten les tengo que dejar momentáneamente, pues este Conde germánico tiene que realizar un salto mortal enfrente de una importante gorda heredera teutona.


Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

Dienstag, Juni 20, 2006

Bibliografía Silente

Herr Martin Pawley citou a Dame Riefenstahl: "O presidente da empresa cinematográfica española CEA, o señor Rodiño, propuxérame un documental sobre España. Empecei a ocuparme dese tema. Tres veces viaxara por España, do sur ao norte, de oeste a este. Visitara as cidades e as aldeas, aos ricos e aos pobres, e coñecera un país de extremos contrastes. Así atopei o meu título, "Sol e sombra". Non só nas prazas de touros existían localidades de "sol e sombra", senón que este contraste dábase en moitas outras cousas.
Fronte á fertilidade tropical que reinaba no sur, os floridos xardíns de Granada e de Sevilla, os verdes bosques e os frescos prados de Galiza, as exuberantes laranxeiras de Valencia e os fértiles viñedos de Cataluña... a seca. Desapiadado arde o sol nas mesetas de Castilla, desoladas aparecen as xigantescas montañas da provincia de Soria... estepas de kilómetros de lonxitude, sen unha soa folla de herba nin un só arbusto. A natureza dese país é inconmensurábel e os constrastes enormes. O mesmo acontece tamén coas persoas. Que diferencias entre os españois ricos, os príncipes da Igrexa, os toureiros e as persoas traballadoras de todas as clases e capas sociais, os traballadores do porto e as pescadoras, os billeteiros e as froiteiras, os camareiros, os limpabotas e os máis pobres dos pobres que van por aí malvivindo! Non só me atraían os aspectos sociais, senón tamén outras cousas, especialmente os singulares monumentos arquitectónicos. Vin os debuxos da Cova de Altamira que foron feitos moito antes da nosa era. A súa forza lumínica e a súa modernidade admiran aínda hoxe.
Visitei a catedral de Burgos, expresión de Occidente, a mesquita fabulosamente fermosa de Córdoba, a sagrada montaña de Montserrat, o Escorial coa súa lúgubre severidade e (que contraste!) a ledicia da Alhambra, que se proxecta torrencialmente cara o ceo e a luz, na miña opinión a máis fermosa de todas as obras de arquitectura creadas por mans humanas. O guión do seu proxecto de documental estaba estruturado nos seguintes capítulos: Os gorrións de Deus, Encaixes de Valencia, Goyescas, Bosque dos camelos salvaxes, O feiticeiro de Toledo, Laranxas e sal, A pecadora de Granada, A raíña castelá, A festa de San Fermín, Carmen e Don Juan."

Á vista dos títulos, non parece que en ningún deles puidera ter presenza o noso país. O que si cabe supoñer é que durante a súa estadía en Galiza Leni Riefenstahl había de tirar proveito da súa cámara. Cantas fotografías sacaría da nosa terra? Estarán aínda na súa casa perto do Lago Starnberg, nese inmenso arquivo que sorprendeu á editora de Taschen por estar meticulosamente ordenado?".

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien dictou: "A carreira cinematográfica de Dame Riefenstahl está chea de proxectos inacabados ou frustrados, sobretodo despois da finalización da II Guerra Mundial, cando a directora alemana foi vilipendiada e censurada prácticamente até a súa morte pola súas simpatías nazis.
Na súa “fantástica” autobiografía as únicas referéncias a “Galicia” son as seguintes: “Russian were demanding territories conquered by German troops in Galicia”[…] sendo evidente que se trata da “Galicia” polaca.
Dame Riefenstahl realizou varias viaxes por España entre os anos 30-40, sobretodo pra as localizacións e a rodaxe do polémico filme “Tiefland” (1944-1954), destacando a directora alemana, ademáis de varias referéncias a Madrid e Barcelona, na súa autobiografía, varias impresións das devanditas viaxes, só a varias cidades castellanas e andaluzas: “I gazed, astonished, at the ancient walls in Avila, the interior courtyards in Salamanca, the churches in Burgos and, above all, Cordova […]”, sendo improbável que a directora alemana viaxase a Galiza simplemente porque os motivos profesionais eran os que únicos e os que máis interesaban a Damen Riefenstahl.
Por certo, “Tiefland” é un filme bastante simplista, con preferencia por tópicos ou idealizacións, tan queridos pola cineasta alemana, de tódolos xeitos e ademáis pola súa accidentada rodaxe e motivos extra-cinematográficos, é un filme que paga a pena ollalo."

Herr Martin Pawley respostou: "Ferdinand, non só non é improbábel senón que é seguro que estivo en Galiza, como se desprende do texto que puxen no post que pertence á súa autobiografía, esa que vostede cita en inglés. Leni viaxou a España en diversas ocasións, antes e despois da rodaxe de Tiefland, filme feito a principios dos 40 pero que non foi estreado até o 54. O texto que copiei -da súa autobiografía, insisto- correspóndese cun proxecto de documental proposto por unha produtora española que finalmente non chegou a facerse. A última vez que Leni estivo en España, case centenaria, foi nunha homenaxe no Festival de Cine de Sevilla, imaxes esas que se recollen no pack de DVD editado por Cameo."

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien inquiríu: "Pois éste aristócrata teutón no dá atopado esa cita autobiográfica de Dame Riefenstahl na súa edición inglesa, a editada por "Picador", USA no ano 1992... polo que se agradecería indicase en qué capítulo cita a directora alemana a súa viaxe ao noso País, ese tan exhuberante segundo as verbas de Dame Leni... "

Und Herr Martin Pawley engadíu: "Capítulo Viaje por España da sección La posguerra, páxina 371 na edición castelá editada por Taschen no 2000."

Abraiado, Herr Graf Ferdinand Von Galitzien comentou: "Este aristócrata teutón, ainda que xa padece algo semellante ao Alzheimer e non lembra con exactitude os seus anos mozos aló durante a República de Weimar, sí lembraba non ter lido absolutamente nada encol da referéncia galaica na edición inglesa da autobiografía da directora alemana e tras as súas indicacións, as sospeitas xermánicas foron confirmadas... Misteriosamente ese capítulo non aparece no apartado que vostede menciona nin en ningún outro, só, como xa comentara éste Conde xermánico, hai mencións hispánicas nas referencias anteriormente citadas e sempre relacionadas co filme "Tiefland". Dende logo éste é un asunto ben estrano ( que haberá que pescudar... ) e por iso mesmo, moi axeitado pra o seu excelente diário moderno."

E finalmente Herr Martin Pawley esclareceu: "Pois non é ese o único capítulo que non aparece na edición de Picador, tal e como pode comprobarse comparando a súa táboa de contidos coa da edición española de Taschen."

Publicado en "Dias Estranhos".

Montag, Juni 19, 2006

"Karadjordje" (1911) By Ilija Stanojevic-Cica


“Karadjordje” claims to be the first Serbian feature film; it was directed by Herr Ilija Stanojevic-Cica, who was also an actor.

The film tells the warrior life of the leader of the First Serbian Uprising, so the film is full of crimes and shootings among the Serbs or in the vicinity, a popular custom in those European places that has persisted even till these modern days.
“Karadjordje” is an early and very primitive film, basically filmed theater.
The director films the story with a static camera ( the only slight camera movement that can be seen in the film, is in the battle sequences ) and in many long shots; the actors perform their characters in a histrionic, stilted way, and since this German Count knows now that those actors were members of the Serbian National Theater, he can make out the reason why the theater is in crisis since then… and as happens in the theater, at the end of the film, the actors and other film crew greet the audience one by one.

The only remarkable aspects of the film are that it has some special effects and a careful wardrobe, but those are scarce merits for a film that is too primitive technically and that has some interest only if it is seen in an archaeological way.

And now, if you'll allow me, I must temporarily take my leave because this German Count must refuse an invitation of the archduke Franz Ferdinand to travel with him and his wife in an open Viennese sports car by the Sarajevo streets due to other aristocratic obligations.


Herr Graf Ferdinand Von Galitzien


-/-


“Karadjordje” es conocido por haber sido el primer filme de nacionalidad serbia, siendo dirigido éste por Herr Ilija Stanojevic-Cica, que también era actor.

En el filme se narra la vida guerrera del líder del primer levantamiento serbio, por dicho motivo la obra está repleta de crímenes y tiroteos, tanto entre serbios como con sus convecinos, un hábito bastante popular en esos lugares europeos y que ha persistido hasta estos días modernos:
“Karadjordje” es un filme demasiado primitivo, siendo básicamente teatro filmado; el director rueda la historia con una cámara estática ( los únicos e imperceptibles movimientos de cámara que se pueden ver en el filme tienen lugar durante una la secuencia de la batalla ) y con largos planos; los actores interpretan a sus personajes de forma histriónica y ciertamente afectada y desde que este conde germánico ha sabido que esos actores pertenecían al teatro nacional serbio, ahora se da cuenta del porqué de la crisis teatral desde entonces… y cómo sucede en el teatro, al final del filme, todos los actores y parte del equipo cinematográfico, saludan, uno por uno, al público.

Los únicos aspectos destacados de esta obra, son el uso de algunos efectos especiales y su cuidada dirección artística, siendo éstos, sin embargo, escasos méritos para un filme demasiado primitivo técnicamente y que mantiene cierto interés solamente si es contemplado por su valor puramente arqueológico.

Y ahora si me lo permiten les tengo que dejar momentáneamente, pues este Conde germánico tiene que rechazar, por otros compromisos aristocráticos, una invitación del archiduque Francisco Fernando, para recorrer con él y su esposa y en una vistosa carroza, las calles de Sarajevo.


Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

Freitag, Juni 16, 2006

Silent Films Illustrated With Commentaries By:

About Max Linder's "The Three Must-Get-Theres" (1922)



Silent Guest Stars: Dame Frederica, Herr Mikegebert, Herr Dmkb, Herr Bruce Calvert, Herr Tinted Nitrate, Herr Gunnar Hede, Herr Kimba W. Lion und Herr Allan Rogg


Dame Frederica asked: "I need to see this film. Where can I find it?"

Und Herr Graf Ferdinand Von Galitzien replied: "This German Count could grant you an audience to discuss such delicate and important thing but only if go to the Schlöss wearing an evening dress together you most gorgeous boa, not to mention that you must know how to perform accurately in front of this aristocrat the most complicated and Teutonic acrobatic curtsies."

Dame Frederica answered: "No problem."

Herr Bruce Calbert wrote: "It's not available on DVD. It used to be available on laserdisc from Image on the POP GOES THE CORK Max Linder laserdisc"

Herr Tinted Nitrate added: "Grapevine sold a VHS of this."

Herr Gunnar Hede said: "... and it has been aired at the arte themenabend on linder back in 2000"

Not to mention Herr Kimba W. Lion who added: "The LD was titled POP GOES THE COMIC."

And suddenly Herr Allan Rogg said: "Damen is plural and there is no umlaut in Schloss. Who does this character think he's fooling with his claim of German aristocracy?"

Herr Mikegebert replied: "My God! (Or, Mein Gott!) And here I was completely fooled, rather than thinking it was an attempt to be amusing (which of course couldn't compare to Dave Kehr is a pussyboy whiner for delicacy of wit)."

Fortunately Dame Frederica swears: "You suspect a Blot on the Teutonic Escutcheon? HOW DARE YOU, SIR??? The Count is every bit as German as I am a Vamp."

And Herr Dmkb afirms: "exactly"

Finally Herr Graf Ferdinand Von Galitzien stated: " With such evident, genuine Vamp and German bits, not to mention Herr Dmkb support, you tore Herr Rogg argument to bits."


Published in "alt.movies.silent".

Donnerstag, Juni 15, 2006

"The Three Must-Get-Theres" (1922) By Max Linder


“The Three Must-Get-Theres” is a delightful, funny and incredible comedy, even for a German aristocrat who doesn’t have any sense of humour ( or at least doesn’t understand hypothetical Frenchified funny situations ), starring the great Herr Max Linder.
This film was the last of his American period, and unfortunately Herr Linder would only star in two more films before his tragic ending.
“The Three Must-Get-Theres” is a parody of Herr Douglas Fairbanks' character and films, so this time Herr Linder takes off his characteristic hat and suit and puts on a longhaired French wig and one of those bizarre French regional costumes, Herr Linder being at ease with such clothes and making fun of those strange habits of his countrymen, such as being a musketeer, indeed a peculiar job even for the French.

The film is a brilliant comedy full of linguistic puns and excellent visual gags wherein nothing is what it seems at first sight ( Dart-in-Again crosses the English channel in a sailing horse! ), mixing up the old with the new ( Dart-in-Again uses a horse or a motorcycle, depending on his purposes ) in an original and unexpected way, and full of funny stunts perfect for this kind of film genre, that give the film a rhythmic pace in order to depict the adventures of the musketeers and their efforts to retrieve the Queen's brooch from her lover before the King notices.

“The Three Must-Get-Theres” is an excellent example of the inventiveness, originality, elegance and humour of one of the greatest comedians of silent film history.

And now, if you'll allow me, I must temporarily take my leave because this German Count must keep his serious German sneer after having been amused with such funny French things.


Herr Graf Ferdinand Von Galitzien


-/-


“The Three Must-Get-Theres” es una deliciosa, increíble y divertida comedia incluso para un aristócrata germánico que no posee ningún sentido del humor ( o por lo menos no comprende hipotéticas situaciones hilarantes afrancesadas ), protagonizada por el gran Herr Max Linder.
Este filme fue el último de su época americana y desafortunadamente Herr Linder sólo protagonizaría dos filmes más antes de su trágico final.
“The Three-Must-Get-Theres” es una parodia de los filmes de Herr Douglas Fairbanks y de ciertos personajes, por este motivo ésta vez Herr Linder se quita su característico sombrero de copa y smoking y lo cambia por una peluca afrancesada además de uno de esos trajes regionales de dicho país, estando Herr Linder muy cómodo vestido de esa manera y mofándose de ciertos extraños hábitos de sus paisanos, como el ser un mosquetero, un oficio ciertamente peculiar incluso para un francés.

El filme es una comedia brillantísima repleta de juegos de palabras además de excelentes gags visuales en donde nada es lo que parece a primera vista ( Dart-In-Again cruza el canal de la Mancha en un caballo… ¡a vela! ), mezclando lo viejo con lo nuevo ( Dart-In-Again hace uso de un caballo o de una motocicleta, dependiendo de sus propósitos ) de una forma ciertamente inesperada, además de estar el filme repleto de acrobacias muy idóneas para éste género cinematográfico y que conceden al filme un cadencioso ritmo para reflejar las aventuras de los mosqueteros y sus esfuerzos por conseguir devolver un broche que la reina había otorgado a su amante, antes de que se de cuenta su esposo, el rey, de dicho hecho.

“The Three Must-Get-Theres” es por lo tanto, un excelente ejemplo de la inventiva, originalidad, elegancia y sentido del humor de uno de los más grandes comediantes en la historia silente del cinematógrafo.

Y ahora si me lo permiten les tengo que dejar momentáneamente, pues este Conde germánico tiene que recuperar su rictus teutón tras haber sido sorprendido con esas curiosas y divertidas situaciones afrancesadas.


Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

Mittwoch, Juni 14, 2006

Günthell Informa


¡Camaradas!:

Este infiel y mal pagado secretario particular del Herr Von Graf, tiene que comunicarles que mi amo, ese déspota para con el proletariado que está abajo de bajo sus órdenes, ha sufrido una leve indisposición al decidir ayer por la noche asistir a uno de esos fiestorros que gustan tanto esos capitalistas explotadores, con toda la parafernalia a juego, esto es, quiso llevarse encima toda la colección de medallas ganadas en batallas perdidas y obtenidas por sus antepasados gracias a favores de sus queridas, varias casacas con sus jarreteras a juego ( que tuvo que limpiar a conciencia para el inconsciente del Herr Von toda la servidumbre en pleno ) además de unas botas con apliques en plomo antiguo proveniente de unos cañones que había en el ala oeste del "Schlöss" ( esta gente lo aprovecha todo... ) ...

Como ya se imaginarán tanto peso no era soportable para cualquier cuerpo lívido y lánguido de estos medioburgueses de mediopelo, por lo que se fracturó varios de los huesos que aún le quedan intactos después de tantas centurias transcurridas, nada más traspasar el portón del "Schlöss"... pero no teman... lamentablemente la lucha continúa, pues la aristocracia y por lo tanto, el Herr Graf, son enemigos difíciles de batir y por eso mismo hay que continuar, tal y cómo declaró éste obrero en la última reunión del Politburó, con la lucha, ¡siempre!.

Günthell, secretario particular y mal pagado del Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

Dienstag, Juni 13, 2006

"Seven Years Bad Luck" (1921) By Max Linder


It is very complicated for this German Count to talk about Herr Max Linder because it is well-know among the silent film fans and even the longhaired ones, that he was the first and the greatest comedian, the paradigm of the elegance in comedy films, a world –famous star in the 10’s. He had great influence with his unique style on the other comic stars that developed their careers after him including Herr Charles Chaplin. He created a genuine character, a young French idle class bourgeois boulevardier with top hat and suit ( not to be mistaken with the older German elegant and dissipated aristocracy… ), that always rather politely succeeds in the most incredible adventures… although after many efforts. This German Count thinks that it is always necessary to remember who is who in the silent film history and if this little communication is useful for some dangerous longhaired youngster in discovering these films, that’s a greatest reward for this German aristocrat.

In “Seven Years Bad Luck”, Max accidentally breaks his full-length mirror. As superstitious people in France, he thinks that this means seven years' bad luck; many troubles happens at that very moment, loses his fiancée Betty and even winds up in jail, but fortunately at the end, everything will be all right for Max.
The film had astounding, funny and remarkable gags as, one of Max’s most famous, scene in which Max mimics himself in a mirror that doesn’t exists or his tricks to get onto a train without being discovered by the station master.
“Seven Years Bad Luck” it is a feature film that belongs to his American period ( he went to USA in 1916 engaged by “Essanay” ) and it is an excellent example of his impeccable style: elegant sense of humour, elaborated and imaginative gags that appeals to the intelligence and complicity of the audience, a delightful and unforgettable comedy.

And now, if you'll allow me, I must temporarily take my leave because this German Count must to change his top hat for a Teutonic helmet in order to be not mixed up with that French bourgeois impostor.


Herr Graf Ferdinand Von Galitzien


-/-


Es harto complicado para éste conde germánico hablar acerca de Herr Max Linder pues es un personaje bien conocido entre los admiradores del cine silente, incluso los melenudos, baste solamente decir que él fue el primer y gran cómico, el paradigma de la elegancia en el cine de humor y una grandísima estrella mundial ya durante la década de los años 10 del siglo pasado.
Tuvo Herr Linder una gran influencia en otros comediantes, por su inconfundible estilo, que desarrollaron sus carreras tras él, incluyendo Herr Charles Chaplin, creando Herr Linder un personaje especial, un joven afrancesado perteneciente a la clase ociosa de dicho país, con sombrero de copa y smoking ( no confundir con los viejos elegantes germánicos pertenecientes a la disipada aristocracia de dicho país… ) y que siempre conseguía sus propósitos de forma elegante en las más increíbles aventuras, no sin haber sufrido antes los más variados avatares.
Este Conde germánico cree, por lo tanto, que siempre es necesario recordar quién es quién en la historia del cine silente y si este pequeño comunicado es útil para algún peligroso joven melenudo para descubrirle esos filmes, entonces es esa ya una grandísima recompensa para ése aristócrata germánico.

En “Seven Years Bad Luck”, Max rompe de forma accidental un espejo; como la gente supersticiosa en Francia cree que esto significa siete años de mala suerte, bastantes problemas le surgirán a partir de entonces, incluyendo el perder el amor de su novia Betty o incluso acabar con sus huesos en la cárcel, aunque afortunadamente todo se resolverá para bien y al final del filme, para Max.
La película tiene sorprendentes, divertidos y memorables gags como,( uno de los más famosos de Herr Max ) la escena en la cual Max hace muecas enfrente de un espejo inexistente o sus trucos para conseguir colarse en un tren sin ser descubierto por el jefe de estación.
“Seven Years Bad Luck” es un largometraje que pertenece a su periodo americano ( se desplazó a USA en el año 1916, contratado por “Essanay” ) y es un excelente ejemplo de su impecable estilo cinematográfico, esto es, un elegante sentido del humor acompañados de elaborados e imaginativos gags que buscan la complicidad e inteligencia del espectador, una deliciosa e inolvidable comedia, ciertamente.

Y ahora si me lo permiten les tengo que dejar momentáneamente, pues este Conde germánico tiene que cambiar su sombrero de copa por un casco germánico para de esta forma no ser confundido con ese impostor burgués afrancesado.


Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

Montag, Juni 12, 2006

Silent Films Illustrated With Commentaries By:

About Alcides Greca's "El Último Malón"


Silent Guest Star: Herr StormChaser


Herr StormChaser wrote: "Films from down Argentine way (and other areas of Central and South America) were rarely seen by North American moviegoers. Perhaps movies such as this one, if more widely distributed, would have balanced the crude stereotypes presented in movies such as WHY WORRY (1923) and movies stars such as Rudolph Valentino presented as "Latin" lovers."

And Herr Graf Ferdinand Von Galitzien added: " This German Count doubt about the fact that if those ( or any ) silent films from "exotic" nationalities they were widely distributed would balanced the crude stereotypes in movies...unfortunately talking about stereotypes in Arts ( cinema, music or literature ) a simple fact or local color and traditionalism are enough to create a picture that can last per years or centuries among the ordinary people or even the aristocrats.
Without a shadow of a doubt if those silent films from outside Germany or even Amerika were widely and better distributed the audience of those countries the most important thing it would be that at least those people would have a different idea or opinion to contrast with those simpliest stereotypes, and then decides if they were right or wrong, besides to have the chance to watch silent films from different cultures, beyond all doubt, a very important fact this last one ( ah, the German aristocrat's doubts, then too there is no doubt that they even exists... )."


Published in "alt.movies.silent".

Freitag, Juni 09, 2006

"El Último Malón" (1917) By Alcides Greca


“El Último Malón” it is one of the early Argentinean silent films that has survived until today. It was the only film that was directed by Herr Alcides Greca, a man with many cultural interests as a journalist and writer and with other more useful interests as a lawyer and politician.

The film depicts the revolt of the Mocovies, Argentinean Indians, in the city of San Javier in 1904. Herr Alcides Greca was a native of that city and thus his interest to tell the world what happened in his town. (the director appeared at the beginning of the film showing the audience didactically where San Javier is located).

“El Último Malón” can be divided in different parts or genres: its first part it’s an anthropological documentary in which can be seen many of the real persons who lived or participated in the unsuccessful revolt, such as Mariano López, Mocovi cacique Indian leader of the uprising (which finally was an unsuccessful revolt because at the end even the Indians want what everybody wants, wealthy, power and the girl, natürlich!...)
There are also images of the habits and life of the Mocovies Indians in their reservation, living a poor life, as servants or fishing and hunting alligators in the swamps to survive… a very different life in comparison with the wealthy people in the city of San Javier.

The second part of the film it is the dramatization of those events, an interesting adventure film very well paced in spite its amateur film direction, using and making use of the landscapes of the region for the benefit of the story. Real village Indians played the main characters of the film from the neighbouring San Juan along with Greca himself and many of his relatives. The only professional actors were the rebel cacique, Jesus Salvador and Rosa Paiquí, his mate.

For its anthropological interest and Herr Greca’s craftsmanship and direction, it is interesting for a German aristocrat to watch early silent films from exotic nationalities. “El Último Malón” it’s a very advisable film.


And now, if you'll allow me, I must temporarily take my leave because this German Count must watch his servants in order that they don’t imitate the Mocovies bizarre habits of uprising.

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien


-/-


“El Último Malón” es uno de los escasos filmes mudos argentinos que han sobrevivido hasta nuestros días; fue el único filme realizado por su director, Herr Alcides Greca, un hombre con diversos intereses culturales tales como el periodismo y la literatura y otros más rentables como la abogacía o la política.

El filme narra la revuelta protagonizada por los Mocovíes, indios argentinos que se sublevaron en la ciudad de San Javier en el año 1904, Herr Alcides Greca era oriundo de dicha ciudad y de ahí su interés por contar al mundo lo que allí había sucedido ( el director también aparece al principio del filme para enseñar, de forma didáctica, al público en donde se halla su pueblo natal ).

“El Último Malón” es un filme que puede ser dividido en dos partes o en dos géneros cinematográficos, su primera parte es un documental antropológico en el cual se pueden contemplar personajes reales que participaron en la abortada revuelta, como Mariano López, indio cacique Mocoví y líder de los sublevados ( el hecho del fracaso del levantamiento indígena fue debido a que esos indios quieren incluso lo que toda la gente ambiciona, esto es, riqueza, poder y la chica, natürlich!... )
Hay también imágenes sobre hábitos y costumbres cotidianos de los Mocovíes en sus reservas, viviendo éstos una vida miserable como sirvientes o subsistiendo cazando caimanes en los pantanos, una vida muy diferente en comparación con la que lleva la gente poderosa de la ciudad de San Javier.

La segunda parte de filme es la dramatización de dichos eventos, un interesante filme de aventuras con muy buen ritmo narrativo a pesar de la realización amateur de su director, usando y empleando los paisajes de la región en beneficio de la historia; auténticos indios nativos de San Juan interpretan diferentes personajes, incluyendo al mismísimo Herr Greca y algunos de sus familiares, siendo los únicos actores profesionales los interpretados por Jesús Salvador, el cacique rebelde y su compañera, Rosa Paiquí.

Por su interés antropológico y la artesanía en la dirección de Herr Greca, “El Último Malón” es filme muy recomendable, además de resaltar que es siempre interesante para este conde germánico contemplar filmes silentes antiguos de nacionalidades exóticas.

Y ahora si me lo permiten les tengo que dejar momentáneamente, pues este Conde germánico tiene que vigilar a su servidumbre, no sea que imiten ciertos y extraños hábitos sublevadores Mocovíes.


Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

Donnerstag, Juni 08, 2006

Filmes Mudos Ilustrados Con Comentarios De:

Sobre "Realizadores Germánicos Vanguardistas"

Estrella muda invitada: Herr Janusz


Herr Janusz comentó: "Muchísimas gracias ominoso conde por tan excelsa lección de sabiduría cinematográfica... No sabía yo que se moviera en círculos tan innovadores, pero me alegra saber que la aristocracia germánica abre sus puertas a nuevas técnicas de expresión... Le diría, si me lo permite, que la República de Weimar, era terreno abonado para que directores melenudos sembraran sus ideas revolucionarias, ante el caos generalizado de tan desastroso gobierno, inmerecido para tan excelsa nación.
Sobre los films en sí, solo puedo hablar de Sinfonía Diagonal, Viking Eggeling, un cortometraje más bien malo sobre barritas iluminadas que iban de un lado a otro de la pantalla..."

Und Herr Graf Ferdinand Von Galitzien apostilló: "Desde luego ustedes aprovechan cualquier ocasión para hacer proselitismo revolucionario y melenudo, como si no tuviesen bastante con esas escaramuzas comunistas realizadas durante la República de Weimar, hábilmente acalladas por los poderes fácticos y oscuros germánicos, entre los cuales estaba la lánguida aristocracia, natürlich!.
Sobre esos filmes melenudos silentes le comenta éste su Herr Graf que son siempre experimentos visuales que se agradecen, pero eso sí, con la única condición de que sean exhibidos en círculos decadentes aristocráticos, nada de cinemas populares, pues seguramente esos triángulos y círculos saltarines contienen mensajes ocultos revolucionarios destinados a las masas proletarias e inquietas que se le escapan a la ociosa aristocracia teutona.


Publicado en "Cinexilio".

Mittwoch, Juni 07, 2006

Avant-Garde German Film Makers



In spite of what you might believe, eccentricity wasn’t exclusive to the aristocracy. Long haired people existed during this aristocrat's youth; in order to demonstrate this exceptional and hard to believe truth, this German Count watched in his private cinema a film collection of the most reputable and avant-garde German film makers of the early 20’s because besides “Kammerspiele” there was room too for risky film innovations during the silent German days.


Oeuvres from Herr Hans Richter ( “Rhythmus 21”, “Vormittagsspuk” & “Fimstudie”), Herr Walter Ruttmann ( “Opus 1” ) and Herr Oskar Fischinger ( “Seelische Konstruktionen”, “Studie Nr. 7” & “Komposition In Blau” ) confirm with their film boldness this aristocrat assertion: during the Weimar Republic there were German long haired avant-garde film makers!!.
Those films were very experimental and used many innovative techniques, ( slow and stop motion, silhouettes, paintings, negative film exposures…) not forgetting the astonishing use of geometrical figures, colour and music ( the performance of those squares, triangles or even rectangular are superb and even superior to many flesh and blood silent actors ), to achieve an incredible, original and abstract animation symphony that fascinated even a conservative German count, opened his mind and scarce imagination and actually made him think of subjects other than German fat heiresses .....at least for a few minutes.

Imaginative and abstract these avant-garde German silent films demonstrate great dynamism and versatility and display some of the most important cinematography of the world during the silent era.

And now, if you'll allow me, I must temporarily take my leave because this
German Count must investigate the quadrature of a circle.

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien


-/-


A pesar de lo que ustedes puedan creer, la excentricidad no es exclusiva de la aristocracia pues los melenudos han existido incluso durante los años mozos de éste aristócrata; para demostrar esta excepcional, dura e increíble verdad, este Conde germánico ha visto en su cine privado una colección de filmes de los más reconocidos y vanguardistas directores germánicos de principios de los años 20 y es que además del “Kammerspiele”, también había espacio para arriesgadas innovaciones fílmicas durante los años silentes teutones…

Obras de Herr Hans Richter ( “Rhythmus 21”, “Vormittagsspuk” & “Filmstudie” ), Herr Walter Ruttmann ( “Opus 1” ) y Herr Oskar Fischinger ( “Seelische Konstruktionen”, “Studie Nr. 7” & “Komposition In Blau” ) nos confirman con su atrevimiento, la aseveración de éste aristócrata: ¡durante la República de Weimar había realizadores alemanes melenudos!!.
Esos filmes eran muy experimentales y usaban variadas e innovadoras técnicas ( cámara lenta, “stop motion”, siluetas, pintura, exposición de negativos… ) sin olvidar el sorprendente uso de figuras geométricas, color y música ( la actuación de esos cuadrados, triángulos o incluso rectángulos, es realmente soberbia e incluso superior a la de bastantes actores silentes de carne y hueso ), para conseguir una increíble, original y abstracta sinfonía animada que fascina incluso a un conservador conde germánico, consiguiendo que abra su mente y escasa imaginación a algo más que pensar en grosas herederas teutonas aunque sea por lo menos durante unos minutos.

Estos imaginativos y abstractos filmes silentes vanguardistas germanos, nos vienen a demostrar y mostrar el gran dinamismo y versatilidad de una de las más importantes cinematografías del mundo durante la época silente.

Y ahora si me lo permiten les tengo que dejar momentáneamente, pues este Conde germánico tiene que investigar acerca de la cuadratura del círculo.

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

Dienstag, Juni 06, 2006

Ricas Y Gordas Herederas Germánicas VII


Este Conde germánico les quiere presentar a Damen Rebeka, una joven dicharachera teutona que le fue presentada a éste aristócrata durante la última soirée.
Damen Rebeka reúne múltiples cualidades tal y cómo pueden apreciar en la fotografía adyacente: posee el don de la sobriedad, es seria y viste de forma desenfadada pero igualmente arreglada, prefiriendo ocupar su preciado tiempo teutón en continuar acumulando esos desorbitantes bienes que, tras una desintereseda conversación por parte de éste Conde germánico con la susodicha en apartado privado del salón, confesó poseer.

Cómo Damen Rebeka está algo delicada de salud, ha creído conveniente que éste Herr Graf se ocupe de sus asuntos personales mientras ella toma las aguas sulfurosas en el balneario, aguas que hay que controlar muy concienzudamente en sus dosis sulfúricas pues de no ser así, podría dar lugar a un terrible desenlace, pero afortunadamente éste Conde germánico supervisará tanto las cuentas de Damen Rebeka como esos peligrosos índices sulfurosos...

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

Montag, Juni 05, 2006

"Horo Zanmai" (1928) By Hiroshi Inagaki


"Horo Zanmai" ( The Wandering Gambler ) was the first film directed by the Japanese director Herr Hiroshi Inagaki.
The story is set in the turbulent period before the Meiji Restoration ( for this German Count this means nothing: since the German history of the last centuries is so complicated, you can imagine how difficult it is for this aristocrat to comprehend events of other far away countries... ) and tells the story of Mondo, a young and good-natured samurai ( a very bizarre combination... ) who is happily married with Tsuyu, and for that reason they soon have a child, Kotaro.

When Mondo returns home from his job, that is to say, after having fought with other samurai in the vicinity, he discovers that his beloved wife has committed suicide; afterwards he learns that his wife was blackmailed because of a confidential letter and murdered by the son of the chief retainer ( Mondo's wife left him not a suicide note but a dossier about that ). After getting revenge, Mondo lives a life of wandering together with his son, Kotaro. Herr Hiroshi Inagaki was later well-known for his large-scale period films and this debut has some characteristics of those films: larger than life samurai adventures with attention to costumes and fascinating landscapes, starring the sword action film star Chiezo Kataoka ( absolutely histrionic ). This German Count has the feeling that the film story is displayed helter-skelter for the running time of the film, 60 minutes, the director trying to depict intertwined stories in a hasty way; for that reason the film lacks some excitement, using for that purpose flashbacks and rapid and sometimes astonishing tricks and camera movements.

This German count wants to appreciate the help of the male voice in the soundtrack ( a "benshi" ) who tells in Japanese the film story and voices effortlessly Mondo, Tsuyu, Kotaro and every samurai who appears in the film...

And now, if you'll allow me, I must temporarily take my leave because this German Count must take off his kimono before visitors arrive at the "Schloss".

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien


-/-


“Horo Zanmai” fue el primer filme realizado por el director japonés Herr Hiroshi Inagaki.
La historia del filme está ambientada durante el periodo anterior a la restauración Meiji ( esta dato no tiene ningún significado para éste Conde germánico, pues si la historia teutona de las últimas centurias es ciertamente bastante complicada para ser entendida, ya se pueden imaginar ustedes lo difícil que resulta para éste aristócrata comprender eventos acontecidos en países lejanos… ) y nos narra la historia de Mondo, joven y buenazo samurai ( un combinación realmente bizarra… ) que está felizmente esposado con Tsuyu y que, por esa misma razón, pronto la pareja tendrá un hijo, Kotaro.
Cuando un día Mondo vuelve a casa tras salir de su trabajo, esto es, haber luchado con otros samurais de la región, descubre que su amada esposa se ha suicidado; posteriormente sabrá que su mujer estaba siendo chantajeada por motivos de unas cartas confidenciales y asesinada por el hijo del jefe de la servidumbre ( la esposa de Mondo le dejará a su esposo no una última nota de despedida suicida, sino todo un dossier acerca del chantaje al que se veía sometida ).
Tras haberse vengado, Mondo vive una vida errante junto a su hijo Kotaro.

Herr Hiroshi Inagaki fue posteriormente muy conocido por sus grandes producciones de época y su debut tiene ciertas características de dichos filmes: aventuras clásicas de samurais con especial cuidado en el diseño artístico además de fascinantes paisajes, estando protagonizado este filme por toda una estrella del cine de espadachines de la época, Chiezo Kataoka ( absolutamente histriónico ).
Este Conde germánico tiene, sin embargo, la sensación de que el argumento está expuesto de forma atropellada para la escasa duración del filme, 60 minutos, tratando el director de entrelazar historias aceleradamente, usando para su propósito narrativo, flashbacks, rápidos, y por muchos momentos, sorprendentes trucos y movimientos de cámara y por tales razones confusas, al filme le falta cierta emoción.

Este Conde germánico quiere destacar la ayuda de la voz en off que se oye en el filme ( un benshi ) que nos narra en japonés el argumento de la obra además de interpretar sin ningún esfuerzo a Mondo, Tsuyu, Kotaro y cada uno de los samurais que aparecen en el filme…

Y ahora si me lo permiten les tengo que dejar momentáneamente, pues este Conde germánico debe quitarse el kimono antes de que las visitas lleguen al “Schlöss”.

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

Freitag, Juni 02, 2006

Silent Digressions

About Germaine Dulac's "La Souriante Madame Beudet" (1922)


Herr Graf Ferdinand Von Galitzien wrote: "And now, if you'll allow me, I must temporarily take my leave because this German Count must check if their musket is, sure enough, not loaded."

Damen Frederica said in a longhaired way:

"It's OK, Herr Graf. At your time of life, it's quite usual for the musket not to be loaded."

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien replied: "No problem, this German Count always has a bazooka at hand..."

But Herr Eric Stott added: "Better watch those Bazookas- they've got a terrible back blast.... (Unless you're referring to the obscure but charming musical instrument of the same name)"

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien pronounced: "Well... the principal intention of this aristocrat was to talk about Damen Dulac film but unexpectedly Damen Frederica and you talked about conventional weapons failures... anyway, at least nobody will rise up in arms against the German aristocracy due to the fact that the middle class only have small arms... "

And finally Herr Eric Stott accepted: "That never mattered very much to Herr Krupp. "


Published in "alt.movies.silent"

Donnerstag, Juni 01, 2006

"La Souriante Madame Beudet" (1922) By Germaine Dulac


“La Souriante Madame Beudet” is another remarkable film directed by Damen Dulac, one of the most outstanding avant-garde French directors of the time and the subject of some previous reviews of her principal silent films by this German Count in his modern diary some months ago. This one is a film that has all of the characteristics of her other films insofar as their likeness of cinema innovations and the display of strong, independent and decisive female characters.

The film depicts the story of Madame Beudet, a modern frenchified woman who likes to play at the piano longhaired composers’ oeuvres ( Debussy ), read novels ( Flaubert, probably… ) and modern magazines. She is married with a textile businessman. He is a rude and ordinary man who absolutely bores his wife because he has different cultural interests than her, like going to the theatre to watch “Faust” ( obviously Madame Beudet as a perfect French chauvinist doesn’t like that German play ).

When Monsieur Beudet is fed up with the differences between them, he makes a fake attempts to commit suicide in front of her with a revolver that is not loaded…
But one day, his wife places bullets in the barrel...

The most remarkable aspect of this film it is the will that Madame Beudet displays to put an end to an unhappy marriage. She is an intelligent, cultivated person that can’t stand such bored life. She rebels against marriage’s conventions, affirms the right to live her own life, to claim a happy life via an inward rebellion that only has success in her dreams ( displayed in the film with trick and special effects ). So the chance to get her freedom thanks to her husband’s continuous fake suicide attempts seems to be the perfect excuse for her to make her dreams come true.

But in spite of her desires and plots against her husband, at the end Madame Beudet will succumb to remorse. Even with those inner claims of independence, she accepts her particular condemnation as shown in the last sequence of the film…walking about the streets with her husband, crestfallen.

Bu in spite or thanks to such an ending, Damen Dulac achieve her inward intentions displayed in this film: the right to be a nonconformist, independent and happy human ( woman ) being.

And now, if you'll allow me, I must temporarily take my leave because this German Count must check if their musket is, sure enough, not loaded.

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien



-/-



“La Souriante Madame Beudet” es otro destacado filme dirigido por Damen Dulac, uno de los más excepcionales directores vanguardistas franceses de la época y de la cual varios de sus filmes más importantes fueron comentados por éste conde germánico en este diario moderno hace unos meses; se trata de un filme que posee todas las características de su cine, como pueda ser su predilección por las innovaciones cinematográficas y su querencia por personajes femeninos fuertes, independientes y decisivos.

El filme nos narra la historia de Madame Beudet, una mujer moderna afrancesada que gusta tocar al piano obras de compositores melenudos ( Debussy ), leer novelas ( Flaubert, probablemente… ) y modernas revistas; está casada con un empresario textil muy ordinario y rudo que además aburre solemnemente a su esposa al tener éste diferentes intereses culturales a los de su esposa, como ir al teatro a ver “Fausto” ( obviamente, Madame Beudet, como perfecta chauvinista francesa, no gusta de esa obra germánica ).
Cuando Monsieur Beudet está harto de esas diferencias entre ellos, simula suicidarse delante de su esposa con un revolver descargado, pero un día su mujer cargará dicha arma…

El aspecto más destacado de este filme es el deseo que muestra Madame Beudet por poner fin a un matrimonio infeliz; ella es inteligente, una persona cultivada que no soporta esa vida tan aburrida; se rebela por lo tanto en contra de los convencionalismos del matrimonio, afirmando el derecho a vivir su propia vida, exigir una vida feliz, una rebelión que solamente tiene éxito en sus sueños ( mostrados en el filme con trucos y efectos especiales ), por lo tanto la oportunidad de obtener su libertad gracias a los continuos y falsos intentos de suicidio de su esposo, serán la perfecta excusa para conseguir finalmente que sus sueños se hagan realidad.

Pero a pesar de sus deseos y maquinaciones en contra de su marido, finalmente Madame Beudet sucumbirá a los remordimientos y a pesar de esos deseos tan profundos de independencia, aceptando su particular condena tal y como se muestra en la última secuencia del filme, paseando por las calles con su marido, cabizbaja.

Sin embargo y a pesar o incluso gracias a tan particular final, Damen Dulac logra transmitir eficazmente lo que ha querido mostrar durante todo el filme: el derecho a ser un inconformista, independiente y feliz ser ( mujer ) humano.

Y ahora si me lo permiten les tengo que dejar momentáneamente, pues este Conde germánico tiene que comprobar que su mosquetón está, efectivamente, descargado.


Herr Graf Ferdinand Von Galitzien