Montag, Juli 31, 2006

Loas Melenudas

Recientemente, Herr Re ( o Damen Re, pues el complicado mundo de las notas musicales es bantante indefinido aunque sea acompasado... ) en uno de esos locales públicos en los cuales gustan reunirse los melenudos y seguramente para confabulaciones varias, declaró sobre las habituales reflexiones silentes de éste aristócrata teutón que "a mí lo que me gustan son las despedidas del Conde"; ante estas manifestaciones populares éste Herr Graf declara que es evidente que los melenudos, desean y proclaman a la mínima ocasión, su querencia por tener bien lejos a la aristocracia de sus alrededores, tal y como queda de manifiesto...

Más escandalosas fueron otras declaraciones manifestadas ( ¡cómo gustan ustedes manifestarse a la mínima ocasión!... ) y en el mismo antro público mencionado anteriormente, por Dame Ingrisia, al declarar que "es un lujo tenerle", cuando, obviamente, un aristócrata que se precie no frecuenta esos lugares de perdición... pero es que además y por culpa de esas tan atrevidas y melenudas declaraciones de la susodicha, la palidez característica de las mejillas de éste aristócrata teutón estuvo seriamente en peligro y ante tan preocupante acontecimiento, tuvo que ser convocado de urgencia el gabinete de doctores privados y especializados en decoloraciones germánicas del Schloss, para que finalmente y afortunadamente, tras la ingesta de pócimas secretas mezcladas con Porto, la tez blanquecina de éste aristócrata volviese a su rostro tal y como acontece, sin variaciones, desde los últimos siglos.

Publicado en "Cinexilio".

Sonntag, Juli 30, 2006

Silentes Televisivos



Parece ser que Herr Chaplin es uno de los pocos privilegiados silentes que tiene la enorme fortuna, en estos difíciles tiempos melenudos, de que sus filmes puedan ser exhibidos impúdicamente y alegremente en diferentes canales televisivos, emisiones modernas que se pueden sintonizar incluso más allá de los gruesos muros del Schloss en el cual habita éste aristócrata germánico.

Tras haber finalizado en el canal melenudo denominado TVG, el mini-ciclo dedicado a importantes mediometrajes y largometrajes del susodicho actor y director inglés, es ahora otro canal melenudo, La 2, quien retoma el testigo silente y emite esta misma noche con nocturnidad y alevosía, otras dos magníficas obras de Herr Chaplin, esto es, "A Dog's Life" (1918) und "The Pilgrim" (1923).
A estas oscuras horas nocturnas, no tiene conocimiento éste Herr Graf ( entre otros variados asuntos difícilmente dilucidables en estas susodichas horas intempestivas... ) si esos dos mediometrajes de Herr Chaplin tendrán continuidad durante las próximas semanas con otras obras del célebre director inglés, aunque de todas formas y teniendo en cuenta lo subversivo que puede llegar a ser actualmente emitir filmes silentes, ¡asómbrense!!... ¡incluso los de Herr Chaplin!..., siempre es motivo de celebración para éste aristócrata teutón, que el cine mudo tenga la oportunidad de ser exhibido y conocido por las masas melenudas gracias a tan popular y ordinario medio y así puedan descubrir el increíble mundo de la palabra silenciada.

Y ahora si me lo permiten les tengo que dejar momentáneamente, pues este Conde germánico tiene que atusarse el bigote teutón.

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

Samstag, Juli 29, 2006

Silent Films Illustrated With Commentaries By:

About J. Searle Dawley's "Snow White" (1916)

Silent Guest Stars: Herr Kino Eye, Herr Tom, Herr Tinted Nitrate, Herr Darren und Herr Tmk1

Herr Kino Eye wrote: "Snow White is also incredibly important because it was seen by a young Walt Disney in Kansas City; he was spellbound by the movie, and it helped convince him that his future was in film.
So without Snow White, we very possibly would not have had "Disney," and all the bad and good that brings with it."

Und Herr Tom asked: "When was the film found? I could have sworn a clip of that or some other silent Snow White film was used in a video doc about Disney."

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien replied: "Unfortunately Herr Disney didn't take that silent film as an example because in his Snow White version, that pure and chaste girl don't hesitate to sing those "Disneyian" songs at any chance...
"Snow White" was found at least 10 years ago because that film was among the offerings of the 14th Pordenone Silent Film Festival."

Herr Tinted Nitrate said: "I remember seeing it at Pordenone in 1998, and that Creighton Hale played the Prince."

Und Herr Darren wanted to know: "Where abouts would one find a DVD of this film?".

Fortunately Herr Tmk1 replied: "I taped it off of TCM a couple of years ago. And, coincidentally, just watched it a couple of days ago! It's on Treasuries From American Film Archives."

And finally, Herr Darren confessed: "Thanks for the information.
Treasures From American Film Archives.
Now I know what to ask for for X-Mas.".


Published in "alt.movies.silent".

Freitag, Juli 28, 2006

"Snow White" (1916) By J. Searle Dawley


“Snow White”, directed in the far away year 1916 by Herr J. Searle Dawley, is a beautiful film adaptation of the classic Grimm fairy tale.This film was considered long lost but fortunately a copy was found in the“Filmmuseum”, a kind of Dutch film archives where the nitrates are not very well arranged, certainly nothing like this German aristocrat's film archives where the films are perfectly organized and classified in a German way, so in this way no film is lost, including Herr Stroheim’s “Greed” (in its 9 hours complete version… ). Anyway, thanks to the good luck of finding this lost silent film, every silent film fan can now appreciate Herr Searle's talent.

“Snow White” ( this German count doesn’t think it necessary to relate this well-know story about beauty competitions in the Middle Ages ), as this aristocrat said before, is a visually lovely film in which the art direction and the sets are absolutely outstanding, not to mention the make-up, some charming special effects and even a little animated sequence.
As it happens with some remarkable early silent film versions of fairy tales, there is a remarkable concern to depict and recreate in detail the magical atmosphere of those original stories on the screen and this one is a perfect recreation of the tale. It must said though that in those classic film productions, there is not usually a trace of transgression or boldness ( which is scarcely necessary most of the time since the original stories are full of cruelty ),and they are conservative and polite adaptations intended to be harmless and wholesome entertainment for families around the world.
“Snow White” starred Dame Marguerite Clark, an important film star in the teens, and she plays her pure and chaste role very well, and the rest of the cast is equally good, all perfect for an early film that doesn't suffer with the passage of time.

And now, if you'll allow me, I must temporarily take my leave because this German Count has an appointment with the evil Queen.

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien


-/-


“Snow White”, filme dirigido en el lejano año de 1916 por Herr Searle Dawley, es una hermosa adaptación del clásico cuento escrito por los hermanos Grimm.
Este filme estaba considerado como perdido hasta que afortunadamente una copia fue encontrada en el “Filmmuseum”, una especie de filmoteca holandesa en donde los nitratos silentes no están nada bien organizados, nada que ver con lo que acontece en la filmoteca de éste aristócrata germánico en donde los filmes están perfectamente clasificados para que así ninguno de ellos se pueda perder, incluyendo, por ejemplo, “Greed” de Herr Stroheim en su versión completa de más de 9 horas…
De todas formas y gracias al azar, todos los admiradores del cine silente podrán ahora apreciar el talento de Herr Searle.

“Snow White” ( este Conde germánico no considera necesario relatar ésta más que conocida historia sobre competiciones de belleza durante la Edad Media ), como éste aristócrata ha mencionado recientemente, es un filme visualmente bello, en donde la dirección artística y los decorados son realmente sorprendentes, sin olvidarse tampoco del maquillaje y algunos encantadores efectos especiales, incluyendo una pequeña secuencia animada.
Como sucede con algunas sobresalientes adaptaciones literarias de principios del cine mudo, hay en dichas producciones un especial cuidado a la hora de mostrar y recrear en detalle la mágica atmósfera de dichas narraciones en la pantalla y este filme es sin ningún lugar a dudas un perfecto ejemplo.
También es necesario comentar que en dichas producciones silente clásicas, no hay rastro de trasgresión o atrevimiento ( lo cual es también completamente innecesario pues la mayoría de las veces esas historias están repletas de crueldad ) y son por lo tanto, filmes conservadores, correctos, con la única intención de ser inofensivos y muy entretenidos para todas las familias del mundo entero.
“Snow White” fue protagonizada por Dame Marguerite Clark, una importante estrella cinematográfica allá por la década de los años diez, interpretando su papel de joven casta y pura, muy bien, conjuntamente con el resto del reparto, todos ellos perfectos para un filme primerizo que no ha sufrido ningún avatar con el paso del tiempo.

Y ahora si me lo permiten les tengo que dejar momentáneamente, pues este Conde germánico tiene una cita con la malvada reina.


Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

Donnerstag, Juli 27, 2006

El Apasionante Mundo Sobre La Caza De La Boa Constrictor

Dame Cardiyo, célebre secretaria personal de la ínclita Marquesa de Terminón, manifestóle recientemente a éste Conde germánico su interés por ciertas prácticas cinegéticas propias de la aristocracia teutona, sugiriéndole a éste Herr Von lo siguiente y con sus propias palabras: "Consideraría de muy buen tono por su parte, informarnos sobre los siguientes asuntos concernientes a su reciente afición, la caza de boas constrictor", ante lo cual y en deferencia a su ama, esto es, la estoica Marquesa de Terminón, por no mencionar la grata sorpresa de comprobar este Herr Von como la susodicha cumple a la perfección sus labores secretariales con denuedo y afición, al solicitar información exhaustiva sobre el apasionante mundo sobre la caza de la boa constrictor ( de usted debería aprender Günthell... ), aquí tienen ustedes las preguntas de Dame Cardiyo y las respuestas de éste Herr Graf, esperando que finalmente hayan sido todas respondidas de forma eficiente para que así las archive en su secretaría particular y mohosa de las dependencias de Dame Terminón

Dame Cardiyo: "¿Se considera, dicha caza, como: CAZA MAYOR o caza menor?".

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien: "Una obviedad por su parte, Dame Cardiyo, pues estamos hablando de un complemento para mis caras y grasas gordas germánicas...".

D.C.:"Los famosos Cosacos de Kazán, ¿ tienen algo que ver en este asunto?".

H.G.F.V.G.:"Le pierden sus veleidades proletarias de su juventud alocada durante la clandestinidad... esos cosacos gustan más cazar zorros plateados, ( en peligro de extinción por su culpa, su gran culpa... ) además de genuinos ejemplares de cogorzas ( hasta la fecha, muy abundantes en la U.R.S.S. )".

D.C.: "¿Abundan esos peligrosos reptiles por los alrededores de su Schloss o tendrá que organizar un safari con palanquines, zeppelines, salacot, guías nativos y todo eso?".

H.G.F.V.G.: " Afortunadamente en el Schloss, además de especies tan peligrosas como amas de llaves enjutas o cocineras con querencia por el aliño de arsénico en los platos aristocráticos, también merodean por los alrededores dichos reptiles, facilitando así su caza desde la almena norte ( su Herr Graf se limita simplemente a indicar con su grácil dedo y desde dichas alturas, por donde deben atacar los cazadores ), aunque nunca está de más un viajecito por esas tierras inhóspitas sureñas con el séquito aristocrático al completo y así ir al encuentro de emociones fuertes".

D.C.: "¿ Considera usted que sus orondas herederas germánicas > preferirían una bufandita de boatinée o en su defecto un buen bocadillo de torreznos (torrëzznen, en germánico)?".

H.G.F.V.G.: "¿Está usted hablando de las mismas orondas herederas germánicas que siempre le menciona éste aristócrata teutón?!!... debería entonces usted saber a estas alturas de la meseta castellana, que el gusto de dichas teutonas es tan desproporcionado como sus inabarcables cinturas, nada que ver con el minimalismo de su tierra árida de adopcion".

D.C.: "¿La Sociedad Protectora de Boas Constrictor, está al tanto de sus proyectos?".

H.G.F.V.G.: " Efectivamente, pero no tema, al ser éste Conde germánico su socio fundador y Presidente con derecho a voto, veto y látigo, no hay lugar para discrepancias al respecto".

D.C.: "Y sobre todo,¿ no sería mejor que mandara a Günthell a tan peligrosa expedición, mientras usted observa, ensimismado y soñador, los reflejos de la luz de los candelabros en su copa de Porto?".

H.G.F.V.G.: "¡¿Y quién seviría a su Conde el Porto en esas gráciles y delicadas copas de cristal de Bohemia?!...".


Publicado en "es.rec.cine".

Dienstag, Juli 25, 2006

¿¿Xa Chegou A Revolución?!



Surprendido, éste Conde xermánico, cando estaba disposto a dar a dose de azoutes matinais aos seus criados coma se de un reconstituinte se tratase, ouvíu e ollou alén dos grosos muros do Schloss, coma unha manda de melenudos vociferantes e descontrolados ondeaban bandeiras reinvindicativas enfronte desta residéncia aristocrática; afortunadamente e depois de poñer aos servizos de seguridade xermánica en alerta pra evitar asaltos e sorpresas ordinarias á beira das dependéncias teutonas, "Die Organizationen" informou a éste o seu Presidente de honra, que non había motivo de inquedanza pois todo continuaba atado e ben atado, pois mesmo o Presidente dese melenudos con aspiracións revolucionárias, estaba nese mesmo intre reinvindicativo, pregándolle a un santo do longo devocionário luterano que lle arranxase os problemas humanos e mesmo divinos, un acto iluso que demostra, coma dirían os decadentes aristócratas italianos, que "cambiou todo pra que todo continúe coma estaba".

E agora se me permiten teño que deixalos momentáneamente, pois este Conde xermánico ten que facer unha ofrenda a San Pallada.

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

"Won In The Clouds" (1928) By Bruce M. Mitchell


Herr Al Wilson was, during the 20’s, “the world’s most sensational stunt flyer” and this German count must say that it is better to travel comfortably in one of those strange Zeppelins than go outside on a plane wing like does this man. Al Wilson has many other bizarre customs which can be seen in the film “Won In The Clouds”, directed by Bruce M. Mitchell. Our hero also likes to go on horseback or car or around Africa in order to rescue people. He rescues the heroine who is trapped in a small Swahili village, he rescues her father and he rescues her maid ( MEIN GOTT!!!... the Amerikan middle class travels with a retinue much like we aristocrats does when on safari! ). All of this is because a wicked man, James Woods, who is the manager of “Consolidated Diamond Company”, wants to take the girl and the mine.

There is little more in this film besides Al Wilson stunts; well… there are too some lions, tigers and dangerous Swahilis. This is a film made to show off some aerobatics and is with scarce cinematographic merits. It’s a B film perfect for an anodyne matinee but never for an aristocratic soirée.


And now, if you'll allow me, I must temporarily take my leave because this
German Count must to go hunting a boa constrictor in order to make a scarf for one of those German fat heiresses.


Herr Graf Ferdinand Von Galitzien


-/-


Herr Al Wilson fue durante los años veinte del siglo pasado, “el más sensacional acróbata aéreo del mundo” y este Conde germánico debe mencionar que es muchísimo más confortable viajar en uno de esos extraños Zeppelines que hacerlo en el ala de uno de esos aeroplanos tal y como hace el mencionado acróbata; Al Wilson además tiene otras extrañas costumbres tal y como se puede comprobar en el filme “Won In The Clouds”, dirigido éste por Bruce M. Mitchell.
Nuestro héroe también gusta ir a caballo o en coche por toda África con la intención de rescatar gente; debido a esta afición, rescatará a la heroína del filme que se encuentra atrapada en una aldea Swahili y de paso también rescatará a su padre y a la doncella de la primera ( MEIN GOTT!!!... la clase media americana viaja con séquitos tan numerosos tal y como hacemos los aristócratas cuando nos vamos de safari… ) y todo este arduo trabajo se debe a que un hombre malvado, James Woods, director de “Consolidated Diamond Company”, quiere quedarse con la chica además de la mina.

Hay muy poco que resaltar en este filme además de las acrobacias de Herr Al Wilson, bueno… también se pueden ver leones, tigres y peligrosos Swahilis, en lo que resulta ser un filme hecho para el lucimiento exclusivo de acrobacias varias y con escaso interés cinematográfico, se trata en definitiva de un filme de serie B perfecto para una anodina matinée pero nunca para una aristocrática soirée.

Y ahora si me lo permiten les tengo que dejar momentáneamente, pues este Conde germánico tiene que ir a cazar una boa constrictor para hacer posteriormente con ella una bufanda para una de esas grasas herederas germánicas.


Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

Montag, Juli 24, 2006

Loas Melenudas

Dame Cardiyo, célebre secretaria en funciones de la marquesa de Terminón y casi tan eficiente como Günthell en sus labores laborables para con la aristocracia aunque desde luego no tan mal pagada cómo el sirviente de éste Herr Graf, desafiando a su condición de asalariada, además del Politburó en pleno, comentó recientemente y en público que "Ya no sólo sus "Y ahora si me lo permiten..." son gloriosos, si no que su prosa se está convirtiendo en un placer únicamente comparable a una copa de Sandemán ( con perdón a sus Portos), a esas horas inciertas en las que no se puede precisar si es de noche o de día.", este Conde germánico ante tanta osadía debe manifestar que, obviamente un Sherry no se bebe o destila con estilo en salones distinguidos tal y como acontece con el Porto, pero de todas formas se le concede a la mencionada Dame Cardiyo la venia aristocrática por sus palabras exageradas además de por su ligera inclinación hacia los alcoholes de indescifrable graduación, sin dejar de exclamar éste Conde teutón que ante otras manifestaciones añadidas a las anteriores y también públicas, tales como que esas indecisiones a horas inciertas se deben al caracter indeciso de los sureños, el hecho de que la interfecta se declare "una groopie ( término melenudo intraducible al teutón más rancio)", éste Herr Graf acierta solamente a exclamar MEIN GOTT!!, y es más... ante el terrible hecho de que Dame Cardiyo confiese que además parafrasea a un afrancesado confeso de nombre Jean Mallart que asimismo manifesta que "en ocasiones lee a la aristocracia ,y le hace sonreir y todo", éste Conde germánico ya muy atribulado, solamente acierta a emitir con voz cavernosa, SACRE BLEU!!.

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

Freitag, Juli 21, 2006

"L'Horloge Magique Ou La Petite Fille Qui Voulait Être Princesse" (1928) By Ladislaw Starewicz


This film with such a long and frenchified title, that is to say, “L’Horloge Magique Ou La Petite Fille Qui Voulait Être Princesse”, is another remarkable and astonishing Herr Ladislaw Starewicz stop-motion puppet animated film.This German Count must declare that he loves ( yes, sometimes aristocrats experience something akin to human feelings… ) the Starewicz oeuvre, animated films with a complex and attractive universe in which the most incredible creatures lives and go on amazing adventures too. In these animated films,different insects, rats or even human puppets ( the most dangerous of all… ) keep to their natures,while doing things they normally would not do; a beetle is a beetle but he likes to go on bicycle or to the cinema. This integration of human devices within the insects or reptile world creates a strange mixture that attracts or disgust the audience at the same time.

This time, in “L’Horloge…” Herr Starewicz mixes puppet animation and live action, achieving a beautiful and rapturous film that tells the story of a watchmaker who has made a strange clock that, when it strikes the midnight hour, brings to life a tiny puppet world from inside the clock. The watchmaker’s little daughter, Yolande ( Starewicz’s daughter Nina Star ), will live together with the puppets, and have strange adventures involving knights and princesses in enchanted forests or mermaids and dragons in a sea world.

The film has the atmosphere of the classic stories, those that we were told when we were children ( incredible perhaps that, even the German aristocrats were innocent babies long ago ) achieving an unreal, strange and attractive world full of those characteristic Starewicz creatures that his technical skill and craftsmanship bring to life. In these witty, wicked or bold puppets lives in a fantastic world that Herr Starewicz endows with poetry and magic, giving the audience the feeling of timelessness and stirring memories of dreams long past.

And now, if you allow me, I must temporarily take my leave due to the fact that this Count must order the disinfecting the “Schloss” from a plague of longhaired beetles.

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien


-/-


Este filme de tan largo y afrancesado título, esto es, “L’Horloge Magique Ou La Petite Fille Qui Voulait Etre Princesse”, es otro destacado y sorprendente filme realizado con la técnica denominada “stop-motion” y protagonizado por los muñecos tan característicos que protagonizan toda la obra de Herr Ladislaw Starewicz; este Conde germánico tiene que declarar que ama ( si, a veces los aristócratas experimentan algo parecido a lo que ustedes denominan “sentimientos humanos”… ) la obra de Herr Starewicz, filmes animados en donde se contempla un complejo y atractivo universo en donde las más increíbles criaturas viven sorprendentes aventuras; en dichos filmes animados, diferentes insectos, ratas o incluso muñecos con apariencia humana ( los más peligrosos de todos… ) mantienen su apariencia animal mientras desarrollan actividades impropias de su condición, esto es, un escarabajo es un escarabajo pero de vez en cuando le gusta montar en bicicleta o ir al cine; esta integración de aspectos humanos dentro del mundo de insectos o reptiles, crean una extraña simbiosis que atrae y repele al espectador al mismo tiempo.

En esta ocasión en “L’Horloge…”, Herr Starewicz mezcla animación con acción real, consiguiendo un bello y cautivador filme en el cual se nos narra la historia de un relojero que ha construido un extraño reloj, el cual al anunciar la medianoche, insufla vida a todo un pequeño mundo de muñecos que habitan dentro del reloj; la hija del relojero, Yolanda ( hija real de Herr Starewicz y de nombre Nina Star ) vivirá con dichos muñecos fantásticas aventuras en donde participarán caballeros y princesas en bosques encantados o sirenas y dragones que habitan en un mundo acuático.

En el filme se puede apreciar la atmósfera de las narraciones clásicas, esas que nos eran narradas cuando éramos infantes ( otro hecho insólito, ciertamente… el que incluso los aristócratas germánicos fuesen inocentes criaturas hace ya demasiado tiempo ) consiguiendo un irreal, extraño y atractivo mundo repleto de esas criaturas tan reconocibles de la obra de Herr Starewicz y que gracias a su habilidades técnicas y orfebrería animada, consigue dotar de vida propia; esos malvados, atrevidos o sabios muñecos viven en un universo propio y fantástico que Herr Starewicz dota de poesía y magia, transmitiendo al espectador la sensación de estar viendo un cine imperecedero que evoca recuerdos de sueños de un pasado muy lejano.

Y ahora si me lo permiten les tengo que dejar momentáneamente, pues este Conde germánico debe ordenar desinfectar el “Schloss” debido a una plaga de escarabajos melenudos.


Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

Donnerstag, Juli 20, 2006

Silent Films Illustrated With Commentaries By:

About Carl Wilhelm's "Der Stolz Der Firma" (1914)


Silent Guest Stars: Herr Dr. Giraud und Herr Eric Stott


Herr Dr. Giraud wrote: "Thanks Count, I am always glad to read about the work of Herr Lubitsch. Now, this Frenchified person must check on the wine."

Und Herr Graf Ferdinand Von Galitzien replied: "This German Count is gratified to be able to fulfil your Lubitsch interests although would like to fulfil his aristocratic interests talking about the mysterious world of the German costumes, that is to say, indescribable corsets, petticoats or even huge Teutonic skirts that those German fat heiresses wear graciously in any "soirée"... anyway, don't forget the German wine as you sail along the Rhine!..."

Suddenly, Herr Eric Stott added: "German fat heiresses:
I believe they would rather be thought of as Zaftig, Herr Graff."

Und Herr Graf Ferdinand Von Galitzien corroborated: "Ja wöhl!... that's the right and German word to describe the indescribably well-developed and Teutonic figures of those German fat heiresses."


Published in "alt.movies.silent".

Mittwoch, Juli 19, 2006

Silent Films Illustrated With Commentaries By:

About Alice Guy's "Falling Leaves" (1912)

Silent Guest Stars: Dame Frederica, Herr Mikegebert, Herr Rodney Sauer und Herr Neil Midkiff


Dame Frederica said about aristocratic diseases: "Syphilus was very popular amongst your set, too"... and added about how to cure those sufferings: "...antibiotics?."

Then, Herr Mikegebert wrote about those antibiotics: "Not that early. More like wishful thinking.
That said, it is a lovely little film (I can't remember where I saw it-- was it the Before the Nickelodeon series? Probably, as the main thing I took away from that series was a sense of how good Alice Guy-Blache was for her time)."

And Dame Frederica replied: "Now there's an interesting question. How many other silent (or early) films display that kind of wishful thinking regarding some of the nastier disease/infection processes so prevalent before antibiotics? Did they have "disease of the week" films then? Those were standard fare for television movies for a long time. The only movie I can think of (right off the bat, anyway) that has tuberculosis as part of the story line is Camille. But that was extremely soft focus tuberculosis."

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien from the darkness commented: "Obviously the aristocrats didn't like to go to the cinema to watch those successful and ordinary "disease of the week films" because we preferred to fall ill going to the theatre in order to watch, for example, the ultimate and complete Wagner's "Die Nibelungen" opera... anyway the "tuberculosis films" were very "popular" during the early silent days and many films were filmed including Herr Consumption as the main character starring films like ""The White Terrror" (1915) or "Cassidy" (1917)."

And Herr Rodney Sauer added: "Well, there are a number of "operations" to cure blindness, running from the two-reel drama era to City Lights. And there's a blood transfusion in Little Annie Rooney. Nothing quite compares to the dramatic medical and psychological effects caused by the removal of a contusion in THE PENALTY, though."

But Dame Frederica mentioned: "And Basil Rathbone needed an operation after canoodling with Kay Fwancis in Notorious. And there are all those annoying little children who really can walk, if only they believe they can.
But I'm wondering if there is any common attitude in films to those long-term types of diseases, other than the people dying of them are required to be noble about it. Films sort of pretended the Spanish Flu epidemic wasn't there. Although if you had one of those nasty diseases, maybe you wouldn't want to go see a film about it."

Not forgetting that Herr Neil Midkiff said: "Considering that in many locations theaters (and many other public places) were ordered to be closed to minimize the spread of influenza during the height of the pandemic, it's quite understandable that filmmakers didn't want to remind their audiences of the danger once the movie houses reopened."

Published in "alt.movies.silent".

Dienstag, Juli 18, 2006

"Falling Leaves" (1912) By Alice Guy


Dr. Earl Headley has found a wonderful serum for the cure of consumption, a terrible disease that struck people at the beginning of the last century ( fortunately we, the aristocrats, don’t have those diseases; we only suffer gout or delirium tremens ).
Youngster Winifred, has many serious problems; not only does she have to wear a ribbon bigger than her head, she also has consumption. The family doctor, tells her mother and father that the poor little girl will pass away “when the last leaf falls”.
Little Trixie, Winifred’s young sister, hears the terrible news and in order to save her sister, she ties together the leaves in the family garden trying to keep her sister from dying. It is in this fateful garden, where little Trixie meets accidentally Dr. Earl Headley and this encounter leads to the doctor giving his wonderful serum to Winifred and saving her life. Three months later, Winifred is completely cured and this German Count hopes that the first medical practitioner, the family doctor, was fired for his incompetence.

“Falling Leaves” was directed by Dame Alice Guy, also known as Alice Guy-Blaché, a pioneer film director in many aspects. She was French ( not a remarkable fact, at all ) and the world’s first woman director, and was very prolific and even experimented with sound in several of her early films. She worked in France and USA, where she formed the production company that made this film.
“Falling Leaves” is a good example of those early films for which Dame Alice Guy was known. It's a one-reel production that depicts a simple story with a static camera but in an effective way ( the garden sequence has a special oneiric atmosphere ). The actors play their roles with extravagant gestures but the only thing that really matters in this one-reel production was the message not the messengers.

And now, if you'll allow me, I must temporarily take my leave because this Germanic Count must dose himself with a Porto wine.

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien


-/-


El doctor Earl Headley ha encontrado un milagroso suero que cura la tuberculosis, una terrible enfermedad que afectó a la gente ordinaria a principios del siglo pasado ( afortunadamente nosotros, los aristócratas, no padecemos esas enfermedades, solamente sufrimos gota o delirium tremens ).
La joven Winifred tiene serios problemas, pues no solamente lleva un lazo más grande que su cabeza, sino que además padece la mencionada tuberculosis; tras un rápido examen médico, el doctor de cabecera le dice a su madre y padre que la pobrecita morirá “en cuanto caiga la última hoja”.
La pequeña Trixie, hermana menor de Winifred, oye tan terribles noticias y para salvar a su hermana, se dedica a coser a las ramas todas las hojas de los árboles del jardín familiar; será en dicho jardín en donde la pequeña Trixie se encontrará casualmente con el doctor Earl Headley y dicho encuentro fortuito permitirá al doctor prescribir su milagroso suero a Winifred, salvando finalmente su vida.
Tres meses más tarde, Winifred está completamente curada y este Conde germánico espera que el primer galeno, el médico de cabecera, fuese despedido por incompetente.

“Falling Leaves” fue dirigido por Dame Alice Guy, también conocida como Alice Guy-Blaché, una auténtica pionera en varios aspectos; era francesa ( un hecho no demasiado destacado, ciertamente… ) y la primer mujer directora de la historia del cinematógrafo, además de ser muy prolífica con su obra, experimentando incluso con el sonido en varios de sus filmes primerizos; trabajó tanto en Francia como en USA, país éste último en donde fundó una productora cinematográfica a la cual pertenece éste filme.
“Falling Leaves” es un buen ejemplo de esos filmes primerizos por los cuales Dame Alice Guy fue tan conocida; obras de una bobina que sirven para narrar historias sencillas rodadas con una cámara estática aunque de forma efectiva ( la secuencia del jardín tiene una especial atmósfera onírica ) y en donde los actores interpretan sus personajes de forma exagerada, aunque en estas producciones lo único que importaba era el mensaje no el mensajero.

Y ahora si me lo permiten les tengo que dejar momentáneamente, pues este Conde germánico tiene que automedicarse con una copita de Porto.


Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

Donnerstag, Juli 13, 2006

"Der Stolz Der Firma" (1914) By Carl Wilhelm


The great German film director, Herr Ernst Lubitsch, before he was one of the greatest directors in the history of film was a successful actor and comedian in the silent early days and that’s the most important thing about “Der Stolz Der Firma”, a film starring Herr Ernst Lubitsch and directed by Herr Carl Wilhelm.

The film depicts, in three acts and an epilogue, the story of a clumsy clerk, Siegmund Lachmann ( Ernst Lubitsch ), who, after been fired for having broken accidentally the shop window where he works, goes to Berlin in order to get a new job in a prestigious fashion salon. Our hero finds himself surrounded by Teutonic beauties, that is to say, fat fräulein models that wear the latest fashions of the 1910's. Pretty soon he will be attracted to a young rich girl but with the opposition of her father, natürlich!.

Due the fact that the film was directed by the prolific and unknown German director, Herr Carl Wilhelm, there is no Lubitsch touch but there is a touching Lubitsch character, deliciously histrionic and ambitious. And what's more we have the chance to watch the history of costume in Germany, not to mention Berlin, the city where this German Count was in fashion during those old days.

And now, if you'll allow me, I must temporarily take my leave because this German Count must take care not to go out of fashion.

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien


-/-


El gran director alemán, Herr Ernst Lubitsch, antes de ser, efectivamente, uno de los más grandes directores de la historia del cinematógrafo, fue un famoso actor y comediante durante los inicios del cine silente y ése es el aspecto más destacado de “Der Stolz Der Firma”, un filme protagonizado por Herr Ernst Lubitsch y dirigido por Herr Carl Wilhelm.

El filme narra, en tres actos y un epílogo, la historia de un torpe dependiente, Siegmund Lachmann ( Ernst Lubitsch ) que, tras ser despedido por haber roto accidentalmente el escaparate de la tienda en donde trabajaba, decide irse a Berlín, ciudad en donde conseguirá un trabajo en un prestigioso salón de modas; nuestro héroe se encontrará rodeado de bellezas teutónicas, esto es, grasas “fräulein” modelos que llevan las últimas tendencias de la década de los años 10 del siglo pasado; enseguida nuestro dependiente se sentirá atraído por una joven y rica muchacha, aunque ésta se encontrará con la oposición de su padre a dicha relación.

Debido a que el filme fue dirigido por el prolífico y desconocido director alemán, Herr Carl Wilhelm, no se puede contemplar ningún “toque Lubistch” en el filme, aunque de todas formas se puede ver un encantador personaje interpretado por el actor-director alemán, deliciosamente histriónico y ambicioso, y lo que es mejor, se puede igualmente contemplar una buena muestra de la historia de la moda en Germania, sin olvidarse de Berlín, ciudad en donde este Conde germánico estaba de moda ya por aquellos viejos días.

Y ahora si me lo permiten les tengo que dejar momentáneamente, pues este Conde germánico tiene que cuidarse para seguir estando a la moda.


Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

Mittwoch, Juli 12, 2006

Filmes Mudos Ilustrados Con Comentarios De:

Acerca de "Oatsurae Jirokichi Goshi" (1931) de Daisuke Ito


Estrella Muda Invitada: Herr Enrique


Herr Enrique declaró: "Reconozco que mis niveles de envidia hacia el conde Murnau experimentan un aumento vertiginoso. Nada menos que un Daisuke Ito de 1931. Es algo así como una perla natural del tamaño de una aceituna."

Und Herr Graf Ferdinand Von Galitzien contestóle: "Esto es, como las que habitualmente lucen en su delicados pescuezos, que no cuellos, las perlas, que no las aceitunas... las ricas y grasas herederas teutonas de éste su Herr Graf; por cierto, desconocía éste aristócrata teutón que los filmes de ese director nipón ganan valor según su añada, tal y como le sucede al Porto...".

Añadiendo seguidamente Herr Enrique: "Querido Conde, doy por supuesto que no desconocerá que el 80% de la producción nipona anterior a 1945 se ha perdido por culpa de los bombardeos aliados contra Tokio. Si a esto le sumamos que Ito es (con Gosho, Yamamoto, Yamanaka, Itami y unos cuantos más) uno de los maestros de la época clásica del cine japonés que apenas se conoce en Occidente y que este plebeyo es un enamorado de esa etapa y de ese cine, comprenderá la envidia que me causa...".

Publicado en "Cinexilio".

Dienstag, Juli 11, 2006

"Oatsurae Jirokichi Goshi" (1931) By Daisuke Ito

A few days ago and thanks to Herr Benshi, a good authority on silent Japanese cinema, this film was screened at the Schloss private cinema. For this German Count, it’s another exciting and unknown silent film from that far away and exotic country. So, Herr Benshi lead this German aristocrat by the hand with his expertise in reading intertitles (which is what all good Benshi’s do for commoners and aristocrats alike) in order to explain what happens in “Oatsurae Jirokichi Goshi” (literally “Made To Order Cloth”). Herr Daisuke Ito who is a not very well-known screenwriter and film director from the country of the rising sun directs the film.

The film tells the story of Jirokichi, a robber, who during a boat voyage, gets to know Osen, a geisha. The movie has a complete visual display of suspicious people. Osen’s brother, Nikichi, is a Japanese criminal (not really very different from our European ones) who is trying to take advantage of a poor wretched girl, Okino, in order to get her father’s money. But, fortunately Jirokichi will save Okino from Nikichi’s clutches and kill Osen’s brother for being such an unscrupulous Japanese man.

With its eastern plot, this picture has had many interesting aspects for this German Count. It shows frantic action fight scenes (Herr Ito’s silent films are known for his particular use of violence). It features calculated and thoroughly filmed crowded scenes sequences with elegant camera movements. There’s dramatic use of the close-up and especially on the actress who movingly plays Okino. There are enough remarkable aspects of this film to make to this German Count interested in discovering and watching more Herr Daisuke Ito silent films.


And now, if you'll allow me, I must temporarily take my leave because this German Count prefers the darkness of the setting, not the rising sun.

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien


-/-


Hace unos días y gracias a Herr Benshi, toda una autoridad en relación al cinema silente japonés, un filme de dicha nacionalidad fue proyectado en la sala de cine privada del “Schloss”; para este conde germánico ha sido otra excitante y desconocida obra de tan lejano y exótico país y ello gracias a la ayuda de Herr Benshi, que llevó de la mano a este aristócrata germánico con su experiencia leyendo rótulos en japonés ( que es lo que todo buen “benshi” hace tanto para la gente del vulgo pueblo como para los aristócratas ) para así y de dicha forma explicar que era lo que acontecía en “Oatsurae Jirokichi Goshi”, filme dirigido por Herr Daisuke Ito, un cineasta y guionista proveniente del país del sol naciente y bastante desconocido.

El filme narra la historia de Jirokichi, un ladrón que durante un viaje en barco, conoce a Osen, una geisha; el filme muestra toda una galería de gente sospechosa, ciertamente..; el hermano de Osen, Nikichi, es otro criminal japonés ( no demasiado diferente de nuestros ladrones occidentales ) que intenta aprovecharse de una pobre y desgraciada joven, Okino, para conseguir el dinero de su padre; afortunadamente, Jirokichi salvará a Okino de las garras de Nikichi y matará al hermano de Osen por haber sido éste un hombre nipón con tan pocos escrúpulos.

Con este argumento tan oriental, el filme muestra además interesantes aspectos para este Conde germánico, destacando frenéticas secuencias de acción ( por las cuales Herr Ito es especialmente reconocido, mostrando su particular uso de la violencia ), además de poder contemplar calculadas y populosas secuencias con elegantes movimientos de cámara.
Hay también un especial uso dramático del primer plano y especialmente con la actriz que interpreta a Okino, siendo éstos suficientes y destacados aspectos que se pueden ver en el filme y que han conseguido que éste Conde teutón se muestre interesado en descubrir y contemplar más filmes silentes realizados por Herr Daisuke Ito.

Y ahora si me lo permiten les tengo que dejar momentáneamente, pues este Conde germánico prefiere la oscuridad del sol decadente y no ese sol naciente.


Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

Freitag, Juli 07, 2006

Silent Films Illustrated With Commentaries By:

About Paul Fejos' "Broadway" (1929)

Silent Guest Stars: Herr Andy, Herr Darren, Herr Eric Stott und Dame Frederica


Herr Andy wrote: "What is particularly lovely about Broadway is the deliberate use of color and movement in the finale. There is hardly a static shot in the color sequence. Forget all those 'early talkie shot rom seat in the stalls claims'. 'The crane camera moves so fast over the nightclub that you get a very expressive effect of speed and the excitement of the finale. I'd doubt there was another talkie from that time with such speed. At times the camera fseems to fly through the air. The various costumes and decor glitter even with the tappings of party fun (balloons and streamers). It is reasonable to assume that the sound version was longer, but using the same shots."

Und Herr Graf Ferdinand Von Galitzien replied: " That's the most astonishment aspect of this film, the continuous movement and those incredible crane camera effects that makes "Broadway" one of the most special and remarkable films of the silent era using those expressive and fluid camera movements, by the way... Thanks Gott that you, mein lieber Herr Andy, felt the same about the crane camera speed... this German Count thought that the dizziness that suffered was caused by have drunk too much Porto during the show...
And last but not least, this German Count has the feeling that perhaps the sound version included in its entirey those musical numbers that in the silent version are only shown for a few seconds..."

Herr Darren asked: "Who has this on video?"

And out of the blue, Herr Eric Stott said: "Could it be pissible that the count got so wrapped up in his entheusiasm that he forgot his accent for an entire paragraph? OY!
Eric Stott (Mein Grossenpapa was frum das alte land- but from Neustadt also!)".

But fortunately Dame Frederica declared: "Herr Graf's German is of an elevated, aristocratic variety, which sounds strange to those of us who's grossenpapas (and grossenmamas) were peasants. Thank heavens I grew up in a lederhosen-free zone.
But as usual, he has managed to make me want to see the film he reviews.
Frederica (who's grossenpapa came frum das flatten land--Nebraska)".


Published in "alt.movies.silent".

Donnerstag, Juli 06, 2006

"Broadway" (1929) By Paul Fejos


After 75 years considered lost, “Broadway” directed by Herr Paul Fejos was found in Hungary, in a very well preserved copy with Hungarian titles but that European language is not a problem for this German Count because he remembers very well those Austro-Hungarian old times. This remarkable discovery gives silent fans the chance to watch the virtuosity of camera work of a director not very well known. His obscurity is a complete disgrace because Herr Fejos’surviving silents are absolutely fascinating.

“Broadway” tells the story of underworld criminals who run the “Paradise Club”. In between musical numbers we have crimes and intrigues involving showgirls and special investigators. Passion, strange business and love affairs are all part of the mix too.“Broadway” shows characters caught up in dual roles and the turmoil in which feelings come out into the open, the sort of conflicts that Herr Fejos was so fond of.

The most remarkable aspect of this film is the extraordinary camera work, especially Herr Fejos' use of an enormous and amazing camera crane which he himself designed and which scrutinizes every corner of the “Paradise Club”, giving a frenzied rhythm to the film with those incredible camera movements. It also highlights with many details and angles, the beautiful and astounding sets that are the backgrounds for the fuss, happy and dangerous night life inthe Broadway streets. The second notable aspect of this modern silent film is that it was made before the superb “Lonesome” (1929) and, like that film, it is part of the transition period between silent films and talkies. “Broadway” was an early musical available in both formats, silent and talkie and what's more, the silent version found in Hungary is a complete copy that includes at the end of the film “Technicolor” footage ( faded after so many years ) of the final musical scene number and this so startled this German Count that his monocle popped out from his aristocratic eyes more than once.

And now, if you'll allow me, I must temporarily take my leave because this German Count must leave vaudeville behind and attend the opera.

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien


-/-


Tras 75 años considerada como una obra perdida, “Broadway”, filme dirigido por Herr Paul Fejos, se encontró una copia en muy buen estado en Hungría y con rótulos en húngaro, idioma fácilmente entendible para este Conde germánico debido a que todavía recuerda muy bien aquellos buenos tiempos del imperio Austro- Húngaro; este memorable descubrimiento silente da la oportunidad a los fans silentes de poder comprobar la virtuosidad de dicho director con el uso de la cámara, resaltando este Conde germánico que es una auténtica desgracia que Herr Fejos no sea más conocido, pues sus filmes silentes que han sobrevivido el paso del tiempo son absolutamente fascinantes.

“Broadway” narra la historia de varios criminales del hampa que regentan el “Paradise Club”; entre números musicales, el espectador se ve envuelto en crímenes e intrigas, involucrando en las mismas a coristas e investigadores especiales; pasiones, extraños negocios y asuntos amorosos, forman parte igualmente de tan especial mezcolanza.
“Broadway” muestra personajes atrapados en una vorágine de sentimientos siempre a flor de piel y dobles intenciones, ese tipo de conflictos que tanto gustaban a Herr Fejos.

Lo más destacado de este filme es el extraordinario uso de la cámara, especialmente el empleo de una enorme y asombrosa grúa, diseñada por el mismo director, que vigila cada esquina del “Paradise Club”, otorgando al filme de un trepidante ritmo gracias a dichos movimientos malabares cinematográficos; esos planos ayudan igualmente a destacar en detalle y desde diferentes ángulos los sorprendentes decorados usados y que sirven como escenario para el ambiente nocturno, ruidoso, peligroso e igualmente feliz, de la calles de Broadway.
Otro aspecto notable de dicho filme es que, al ser realizado tras la sublime “Lonesome” (1929), le sucedía como a dicha obra, esto es, ser un producto de transición entre el cine mudo y sonoro; por dicho motivo, “Broadway” fue un filme musical filmado en ambos formatos, mudo y sonoro, siendo la copia silente encontrada en Hungría la más completa, incluyendo además al final del filme, el metraje rodado en “Technicolor” ( diluido tras el paso del tiempo ) del número musical final de la película, consiguiendo con todo ello que por varios momentos el monóculo de este Conde germánico se saliese de sus aristocráticos ojos en más de una ocasión.

Y ahora si me lo permiten les tengo que dejar momentáneamente, pues este Conde germánico tiene que dejar esos espectáculos de varietés para ir a la Ópera.


Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

Dienstag, Juli 04, 2006

"La Petite Marchande D'Allumettes" (1928) By Jean Renoir


“La Petite Marchande D’Allumettes” ( The Little Match Girl ) was directed in 1928 by the great but frenchified film director, Jean Renoir and is based on the homonymous and one of the cruellest stories ever written for children, proletarians or aristocrats alike( this German Count remembers very well even today the stormy night when the nanny told this aristocrat that sadistic story…) and is from the pen of the Danish writer Hans Christian Andersen. Fortunately Herr Renoir is a more civilized ( despite being French… ) person and softens the story about of the little match girl ( well… Damen Catherine Hessling is pretty old for such role… ) who grows stiff with cold on a snowy night.

The film has beautiful sets that enhance the atmosphere and spirit of the classic fairy tale, especially the playroom, full of amazing toys that every child in the world would wish.
The director manipulates the backgrounds and sizes of the different toys so that they can be alternately playful or threatening. The dream sequence in which the little match girl flees on a horse to the clouds with her toy soldier is a remarkable, thrilling and poetic sequence with astonishing editing is full of many, different angles up and down giving the scene a very fluid feel. Of course it all finishes in a terrible way for the little match girl but thanks to the Herr Renoir mastery it’s a beautiful ending with a moving lyrical feeling.

Only 30 minutes are enough for Herr Jean Renoir to create an exceptional film adaptation, classical and evocative and which more than overcomes Herr Andersen harsh intentions.

And now, if you'll allow me, I must temporarily take my leave because this German Count must order his servants never again ignite the chimney with matches.

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien


-/-


“La Petite Marchande D’Allumettes” es un filme dirigido por el gran director afrancesado Jean Renoir, una película basada en la homónima y una de las historias más crueles escritas para infantes, proletarios o aristócratas ( este conde germánico aún recuerda perfectamente la tormentosa noche en la cual la niñera contó a ése aristócrata esa sádica historia… ) escrita por el escritor danés Hans Christian Andersen; afortunadamente Herr Renoir es una persona, a pesar de ser francés…, civilizada y poetiza la historia de la pequeña cerillera ( aunque la verdad, Damen Catherine Hessling está un poco mayor para dicho papel… ) que muere de frío durante una noche nevosa.

El filme tiene bellos decorados que atrapan la atmósfera y espíritu de los cuentos de hadas clásicos, especialmente la sala de juegos, repleta de juguetes sorprendentes que cualquier niño en el mundo desearía tener; el director manipula escenario y proporciones de los diferentes juguetes para que éstos pueden parecer amenazantes o encantadores; a destacar también la escena del sueño en la cual la protagonista huye a caballo por las nubes con su soldadito de plomo, excelente secuencia, trepidante y poética con un sorprendente montaje repleto de diferentes tomas desde diferentes ángulos, consiguiendo una escena fluida y emocionante.
Por supuesto que en el filme todo finaliza de forma terrible para la pequeña cerillera pero gracias a la maestría de Herr Renoir, la obra posee un bello final con un conmovedor sentimiento poético.

30 minutos bastan para que Herr Jean Renoir cree una excepcional adaptación cinematográfica, clásica y emotiva que, afortunadamente, matiza las crueles intenciones originales de Herr Andersen.

Y ahora si me lo permiten les tengo que dejar momentáneamente, pues este Conde germánico tiene que ordenar a sus sirvientes que jamás vuelvan a encender la chimenea con cerillas.


Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

Samstag, Juli 01, 2006

Emisións Silentes



Por mor da idade avellentada deste Conde xermánico, e sempre que o permita Herr Alzheimer, a memoria, esa caprichosa "fräulein", ainda lembra con saudade os bos tempos nos que ao "Schloss" chegaban, ademáis de agasallos desinteresados dos servos sen esquecer tampouco as suas cotas irrenunciavéis das taxas varias, emisións de cinema silente.

Nestes días modernos, o simple feito de que as clases dispares sociais, mesmo as ordinarias, poidan recibir e ollar cinema mudo, é un feito sorprendente e extraordinario e por iso mesmo, un acontecemento que deber ser celebrado ( este aristócrata xa ten a mellor bottella de Porto da adega aristocrática, preparada e baixo chave, pois a servidume tamén gosta do alcól xermánico... ) pra tan selecto acto silente ) ademáis de dar os parabéns a, neste caso a televisión melenuda TVG, por ofrecer un digno ciclo adicado á obra máis representativa do grande Herr Charles Chaplin, unha cita ineludível que comeza hoxe a altas horas aristocráticas e que todo cinéfilo en idade de merescer ( sobretodo os xoves, pois ainda que vostedes nó crean, mesmo Herr Chaplin é descoñecido entre as novas xeracións de melenudos ) debe ollar de xeonllos, esas posturas ás que vostedes están tan afeitos.

Eiquí teñen vostedes a lista xermánica completa e silente, dese ciclo silente adicado a Herr Chaplin que poderán ollar a partires de hoxe, Samstag 1, na devandita televisión melenuda:

- "Shoulder Arms" (1918)
- "Sunny Side" (1919)
- "The Kid" (1921)
- "The Idle Class" (1921)
- "Payday" (1922)
- "The Gold Rush" (1925)
- "The Circus" (1928)
- "City Lights" (1931)

Ainda que non sexa moi apropiado facer estas declaracións pra un Conde xermánico que se precie, este ciclo "Chapliniano" é un belo acto subversivo ( e non esas Revolucións tan ordinarias súas... ) un feito que debería ser habitual nunha canle pública que pagan todos vostedes ( a aristocracia queda eximida de taxas modernas ) espallando cultura silente, ese cinema que fai moitos anos que ficou desterrado das súas grellas modernas en troques da mais absoluta e vergoñante ordinariez, esa que sinte éste Conde xermánico cada vez que comproba nunha "soirée" coma unha gorda xermánica leva o fru-frú desencaixado e arrastro pola "salle de bal".

E agora se me permiten teño que deixalos momentáneamente, pois este Conde xermánico ten que situar a Günthell no alto do outeiro do "Schloss" coma antena aristocrática.

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien