LIB: "O Xiro Postal" de Ousmane Sembène

Prosegue éste Herr Graf coas extravagancias lectoras estivais tan características da aristocracia, un hábito inusual e imprópio éste das clases elevadas, certamente, mais xustificado para poder, posteriormente, epatar ó decadente círculo aristocrático situado nas beiras do Schloss en calquera das moitas soirées de estío, mesmo comentando, os mais afoutados, o que eses devanditos libros conteñen entre as súas páxinas!!.

Desta volta e por mor das malignas influencias de Herr Martin Pawley, un melenudo de espírito mais alopécico de condición, a escolla literária recaíu en “O Xiro Postal” ( Le Mandat ) de Herr Ousmane Sembène, unha interesantísima obra verquida ó xermánico por Dame Isabel García Fernández e editada pola imprescindíbel “Rinoceronte”, excelsa editora pola que os melenudos que se gaben de selo, deberían formar parte se queren ser revolucionários nun futuro incerto.

Cunha “simple” historia coma a chegada dun xiro postal a nome de Herr Ibrahim Dieng, veciño éste dun barrio pobre de Dakar, de parte do seu sobriño emigrado na Franza, Herr Sembène, cunha prosa directa e sen artificios, reflicte e disecciona unha sociedade, a senegalesa dos anos 60, e as contradiccións nas que vive inmersa, un país subdesenvolvido, con arcaicas tradicións que difícilmente conviven cunha suposta modernidade, nunha desigual batalla de incertezas e certo desencanto.

As contínuas tribulacións que sofre o protagonista da novela pra poder facer efectivo o cobro do xiro postal, convírtese en metáfora lúcida desa incertidume e ambivaléncia da sociedade na que transcurre a história ( emigración, dependencia económica, colonialismo, pobreza, dualidade lingüística, relixión e superstición ), por outra banda, referentes socioculturais esenciais dentro da obra de Herr Sembène, tanto literária coma cinematográfica ), unha loita desigual e mesmo inútil a que sofre Herr Dieng e a súa particular odisea ( variada e esencial é a galería de persoaxes que van aparecendo na novela, que coas súas actitudes e intereses persoais van provocando contínuos e mesmo inesperados acontecementos ), aderezando o relato o autor con hábitos e particularidades culturais autóctonas, que por outra banda son en moitos caos fácilmente extrapolables e recoñecíbeis en moitas das sociedades actuais, asemade engadir Herr Sembène, un sibilino sentido traxicómico ó relato, conseguindo engaiolar ó lector cunha obra na que en pouco máis de cen páxinas, se describe de xeito crítico, incisivo, ameno e mesmo esperpéntico, as vicisitudes dun particular e iluso Quixote africano inmerso nunha desigual batalla cunha sociedade repleta de intereses encontrados e egoístas.

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

LIB: "Man In The Dark" de Paul Auster

Coma recentemente comentaba éste Herr Graf neste diario moderno, durante o tempo de lecer estival ( inscrito éste dentro do lecer anual… ), a aristocracia xermánica gosta de pasatempos certamente triviais, mesmo bizarros pra dese xeito mantenerse entretidos durante as longas tardes de verán decadente, e pra constatar e dar fe luterana destes hábitos extravagantes mentres o teatro silente do Schloss permanece pechado, éste Herr Von ten que declarar que, MEIN GOTT!!!... leu un libro!!... ( acaso non oen vostedes dende os seus rústicos fogares, as gargalladas estentóreas dos veciños aristócratas deste Herr Graf cando tiveron noticia de tanta ousadía e atrevemento literario??... ).

“Man In The Dark” é o novo libro do escritor americano Herr Paul Auster, un autor polo que éste aristócrata teutón sinte certa predilección e sigue dende fai unha chea de anos.
Fronte as últimas e zigzageantes obras de Herr Auster, en “Man In The Dark” prodúcese un reencontro có mellor, logrado e característico estilo do escritor de Brooklyn.
“Man In The Dark” é, por se había algunha dúbida, un bo exemplo da fascinante prosa e grande capacidade de fabulación de Herr Auster, un relato engaiolante que seduce ó lector dende o comezo e que ó xeito dunha “matriuska”, esas enrevesadas bonecas rusas, Herr Auster vai fiando unha historia tras outra cunha suposta facilidade e inventiva que sorprende e interesa definitivamente ó lector.

Convalencente dun accidente de tráfico, August Brill gosta inventar historias coas que encher as longas noites de de insomnio que padece de xeito crónico.
A mistura de historias é diversa, dispar, casando perfectamente unhas con outras: o relato de ciencia ficción-contemporánea que vai debullando Brill, dá paso ás lembranzas familiares, conxugando pasado e presente, cuestións traumáticas familiares diversas nas que son protagonistas tamén a filla e a neta de August Brill ( confesións dolorosas e a aceptación do inxusto e inexorable paso do tempo ( “the weird world rolls on” ) ), nas que a pesares do desencanto e as pequenas dosis de esperanza que fluctúan continuamente na obra, tamén hai lugar para ese humor particular do escritor americano que gosta xogar con expresións e xogos de palabras, incluíndo además doses de cinefilia ( mágoa que desta volta non sexa silente… ) e as habituais referencias literarias.

Her Paul Auster é un magnífico fabulador coa capacidade de contar historias que mesmo ás veces semellan intranscendentes, mesmo triviais, mais que grazas á inventiva e a orixinal prosa do autor americano, adquiren unha extraña importancia, esas que posúe a vida mesma e as súas situacións ordinarias, cotidianas e que son elevadas á categoría de excepcionais dun xeito mesmo perturbador polo escritor americano, todo iso, que non é pouco nin baladí, pódese atopar na súa nova obra, “Man In The Dark”.

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

BIB: "Alice Guy Blaché" de Alison McMahan

No es nada habitual que más allá de los gruesos muros del Schloss se publique bibliografía silente a excepción de las consabidas biografías acerca de las grandes estrellas o ciertos géneros cinematográficos, por lo tanto la publicación del volumen sobre la vida y obra de la desconocidísima directora Dame Alice Guy Blaché ( de la cual éste Conde germánico comentó en su día “Falling Leaves” en este diario moderno ) escrito hace unos años por Dame Alison MacMahan y publicada su traducción al germánico por la excelente e igualmente bizarra editorial “Pilot”, sea todo un acontecimiento que merece ser destacado por tan peculiares y bizarras características editoriales, siendo por lo tanto ésta la perfecta ocasión para conocer más sobre la apasionante vida y obra de una de las más destacadas mujeres pioneras del cine mudo y por extensión, de la historia de la cinematografía, toda una vida repleta de inconformismo y audacias cinematográficas que todavía no han sido del todo reconocidas.

Y ahora si me lo permiten les tengo que dejar momentáneamente, pues este Conde germánico tiene que ordenar a Günthell que continúe leyéndole, con voz firme y acompasada, las azarosas aventuras de tan eminente pionera cinematográfica.

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

LIT: "Travels In The Scriptorium" de Paul Auster

Co gallo da publicación do anterior libro do escritor americano, Paul Auster, “The Brooklyn Follies”, éste Conde xermánico afirmaba que estabamos ante unha obra de clara, evidente transición e dende logo a publicación de “Travels In The Scriptorium” ven a confirmar esa aseveración teutónica.

“Travels In The Scriptorium” é un agradecido ( por todos os admiradores da escrita do escritor americano ) punto de inflexión na recente obra de Herr Auster, pois pouco ten en común coas súas últimas novelas tanto en cuestións estilísticas coma de forma.
Nesta ocasión, o azar non é o protagonista inequívoco e recurrente en “Travels In The Scriptorium”, todo o contrário, o seu protagonista, Mr. Blank, un home desmemoriado, só nunha habitación impersoal, intenta coñecer o porqué do seu estado ( posiblemente cun terrible pasado e dubidoso futuro ) e situación, grazas a unhas fotografías e documentos que ten á súa disposición no escritorio da súa habitación ( viaxes, pescudas pra intentar ilustrar a desmemoria ), ademáis de varias visitas que vai recibindo no seu forzoso retiro, coas que intentará encaixar as pezas do seu puzzle existencial.

Herr Auster constrúe, vai debullando varias histórias paralelas, angustiosas e apaixoantes, sendo o prazer de narrar, a invención desas histórias tan características do escritor americano ( saltos temporais, relatos inconclusos e invencións narrativas quizáis non totalmente ficticias ), as verdadeiras protagonistas, acadando un resultado excelente grazas ao paradoxo mesmo de que esa información, a que lle vai sendo dosificada de diferentes xeitos a Mr. Blank e ó curioso lector, non consigue tampouco finalmente aclarar, dilucidar os enigmas e sombras do seu protagonista, permanecendo durante toda a novela unha sensación de angustia existencial, misturada con dúbidas entre o real o e ficticio, ou a inequívoca fraxilidade e dependencias humanas, realmente memorável.

“Travels In The Scriptorium” é por todo isto, unha gozosa obra de moderada ruptura coa que quizáis dé comezo unha nova xeira na sempre fascinante narrativa de Herr Auster.

E agora se mo permiten teño que deixalos momentáneamente, pois este Conde xermánico ten que ocultar certos asuntos do seu escuro pasado teutón.

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

BIB: "O Bosque Dos Raposos Aforcados" de Arto Paasilinna

Unha das sorpresas máis agradábeis do último verán ( asemade facer saltar a banca de Montecarlo á conta da fortuna das grosas herdeiras teutonas ) foi a lectura por parte de Günthell, pois os aristócratas nos acostumamos a empregar o noso prezado tempo con ese decadente pasatempo ( como moito ás veces lémos os comentários sinxelos que aparecen ao pé dunha ilustración elegante de calquer incunábel que adornan as bibliotecas aristocráticas ), do libro “O Bosque Dos Raposos Aforcados” ( Hirtettyjen Kettujen Metsä ) do escritor finlandés Herr Arto Paasilinna.
O humor frío, distante e acedo do devandito escritor finlandés que emprega de xeito soberbio para relatar as aventuras dun exquisito ladrón, Oiva Juntunen, nos xeados escenarios nórdicos de Laponia a onde fuxe e nos que ser verá rodeado de estranos e inesperados convidados, é do gosto e prace deste aristócrata xermánico, pois posúé Herr Paasilinna grandes doses de ironía que se dosifican atinadamente durante toda a novela, unha novela negra no fondo e forma, onde tamén atopa o lector un lirismo máxico e mesmo exótico nos escenarios lapóns, unha combinación realmente sorprendente e que descobre un narrador especialmente hábil á hora de urdir tramas e empregar as palabras.

Hai que dar os parabéns aristocráticos ( un leve movemento do sobrecello ) á novísima editora xermánica Rinoceronte cuio loábel proxecto de ofrecer ao lector que habita mais aló do Schloss, traducións de narrativa contemporánea e clásica de literaturas e autores diversos, pouco coñecidos e sempre apreciábeis ( magnífico o traballo tradutor o de Herr Tomás González Ahola coa obra de Herr Paasilinna ) en libros moi cuidadosamente editados, son un agasallo excepcional pra estas latitudes teutonas e moi apreciadas polas clases aristocráticas e mesmo as proletárias, a pesares de estar máis afeitas éstas últimas ás lecturas de panfletos subversivos.

E agora se mo permiten teño que deixalos momentáneamente, pois éste Conde xermánico ten que quecer externamente o seu corpo, á beira da magnífica lareira do Schloss e internamente cun delicado grolo de Porto.

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

Bibliografía Silente

Herr Martin Pawley citou a Dame Riefenstahl: "O presidente da empresa cinematográfica española CEA, o señor Rodiño, propuxérame un documental sobre España. Empecei a ocuparme dese tema. Tres veces viaxara por España, do sur ao norte, de oeste a este. Visitara as cidades e as aldeas, aos ricos e aos pobres, e coñecera un país de extremos contrastes. Así atopei o meu título, "Sol e sombra". Non só nas prazas de touros existían localidades de "sol e sombra", senón que este contraste dábase en moitas outras cousas.
Fronte á fertilidade tropical que reinaba no sur, os floridos xardíns de Granada e de Sevilla, os verdes bosques e os frescos prados de Galiza, as exuberantes laranxeiras de Valencia e os fértiles viñedos de Cataluña... a seca. Desapiadado arde o sol nas mesetas de Castilla, desoladas aparecen as xigantescas montañas da provincia de Soria... estepas de kilómetros de lonxitude, sen unha soa folla de herba nin un só arbusto. A natureza dese país é inconmensurábel e os constrastes enormes. O mesmo acontece tamén coas persoas. Que diferencias entre os españois ricos, os príncipes da Igrexa, os toureiros e as persoas traballadoras de todas as clases e capas sociais, os traballadores do porto e as pescadoras, os billeteiros e as froiteiras, os camareiros, os limpabotas e os máis pobres dos pobres que van por aí malvivindo! Non só me atraían os aspectos sociais, senón tamén outras cousas, especialmente os singulares monumentos arquitectónicos. Vin os debuxos da Cova de Altamira que foron feitos moito antes da nosa era. A súa forza lumínica e a súa modernidade admiran aínda hoxe.
Visitei a catedral de Burgos, expresión de Occidente, a mesquita fabulosamente fermosa de Córdoba, a sagrada montaña de Montserrat, o Escorial coa súa lúgubre severidade e (que contraste!) a ledicia da Alhambra, que se proxecta torrencialmente cara o ceo e a luz, na miña opinión a máis fermosa de todas as obras de arquitectura creadas por mans humanas. O guión do seu proxecto de documental estaba estruturado nos seguintes capítulos: Os gorrións de Deus, Encaixes de Valencia, Goyescas, Bosque dos camelos salvaxes, O feiticeiro de Toledo, Laranxas e sal, A pecadora de Granada, A raíña castelá, A festa de San Fermín, Carmen e Don Juan."

Á vista dos títulos, non parece que en ningún deles puidera ter presenza o noso país. O que si cabe supoñer é que durante a súa estadía en Galiza Leni Riefenstahl había de tirar proveito da súa cámara. Cantas fotografías sacaría da nosa terra? Estarán aínda na súa casa perto do Lago Starnberg, nese inmenso arquivo que sorprendeu á editora de Taschen por estar meticulosamente ordenado?".

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien dictou: "A carreira cinematográfica de Dame Riefenstahl está chea de proxectos inacabados ou frustrados, sobretodo despois da finalización da II Guerra Mundial, cando a directora alemana foi vilipendiada e censurada prácticamente até a súa morte pola súas simpatías nazis.
Na súa “fantástica” autobiografía as únicas referéncias a “Galicia” son as seguintes: “Russian were demanding territories conquered by German troops in Galicia”[…] sendo evidente que se trata da “Galicia” polaca.
Dame Riefenstahl realizou varias viaxes por España entre os anos 30-40, sobretodo pra as localizacións e a rodaxe do polémico filme “Tiefland” (1944-1954), destacando a directora alemana, ademáis de varias referéncias a Madrid e Barcelona, na súa autobiografía, varias impresións das devanditas viaxes, só a varias cidades castellanas e andaluzas: “I gazed, astonished, at the ancient walls in Avila, the interior courtyards in Salamanca, the churches in Burgos and, above all, Cordova […]”, sendo improbável que a directora alemana viaxase a Galiza simplemente porque os motivos profesionais eran os que únicos e os que máis interesaban a Damen Riefenstahl.
Por certo, “Tiefland” é un filme bastante simplista, con preferencia por tópicos ou idealizacións, tan queridos pola cineasta alemana, de tódolos xeitos e ademáis pola súa accidentada rodaxe e motivos extra-cinematográficos, é un filme que paga a pena ollalo."

Herr Martin Pawley respostou: "Ferdinand, non só non é improbábel senón que é seguro que estivo en Galiza, como se desprende do texto que puxen no post que pertence á súa autobiografía, esa que vostede cita en inglés. Leni viaxou a España en diversas ocasións, antes e despois da rodaxe de Tiefland, filme feito a principios dos 40 pero que non foi estreado até o 54. O texto que copiei -da súa autobiografía, insisto- correspóndese cun proxecto de documental proposto por unha produtora española que finalmente non chegou a facerse. A última vez que Leni estivo en España, case centenaria, foi nunha homenaxe no Festival de Cine de Sevilla, imaxes esas que se recollen no pack de DVD editado por Cameo."

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien inquiríu: "Pois éste aristócrata teutón no dá atopado esa cita autobiográfica de Dame Riefenstahl na súa edición inglesa, a editada por "Picador", USA no ano 1992... polo que se agradecería indicase en qué capítulo cita a directora alemana a súa viaxe ao noso País, ese tan exhuberante segundo as verbas de Dame Leni... "

Und Herr Martin Pawley engadíu: "Capítulo Viaje por España da sección La posguerra, páxina 371 na edición castelá editada por Taschen no 2000."

Abraiado, Herr Graf Ferdinand Von Galitzien comentou: "Este aristócrata teutón, ainda que xa padece algo semellante ao Alzheimer e non lembra con exactitude os seus anos mozos aló durante a República de Weimar, sí lembraba non ter lido absolutamente nada encol da referéncia galaica na edición inglesa da autobiografía da directora alemana e tras as súas indicacións, as sospeitas xermánicas foron confirmadas... Misteriosamente ese capítulo non aparece no apartado que vostede menciona nin en ningún outro, só, como xa comentara éste Conde xermánico, hai mencións hispánicas nas referencias anteriormente citadas e sempre relacionadas co filme "Tiefland". Dende logo éste é un asunto ben estrano ( que haberá que pescudar... ) e por iso mesmo, moi axeitado pra o seu excelente diário moderno."

E finalmente Herr Martin Pawley esclareceu: "Pois non é ese o único capítulo que non aparece na edición de Picador, tal e como pode comprobarse comparando a súa táboa de contidos coa da edición española de Taschen."

Publicado en "Dias Estranhos".

LIT: "Undine" de Friedrich Heinrich Karl De La Motte Fouqué

No todo consiste en la vida de un aristócrata teutón en acudir a "soirées" y ver cine silente en la intimidad del lógebro sótano en donde está ubicada la filmoteca privada de éste Conde germánico, también de vez en cuando los aristócratas necesitamos cambiar de excentricidades y dar rienda suelta a locuras impropias de las clases elegantes y una de las más atrevidas, más incomprensible y poco confesables entre nuestro selecto círculo teutón, es dedicar parte de nuestro impreciso tiempo a la lectura.

Hay un dicho germánico que viene a decir que no hay que juzgar un libro por su cubierta, siguiendo esa máxima, éste Conde teutón optó entonces por elegir un libro que reuniese otras exigentes características que se precisan para que éstos monoculados ojos se posen más del tiempo necesario en esos volúmenes polvorientos de la biblioteca del ala norte del "Schlöss" ( no se pueden imaginar lo epatante que resulta una buena biblioteca cuando se reciben visitas ), comenzando precisamente con la primera regla, que el libro fuese poco voluminoso, además de estar escrito por un aristócrata germánico y cuyo tema a tratar fuese decadente y apto para ociosos germanos... el resultado final fue "Undine" de Herr Friedrich Heinrich Karl De La Motte-Fouqué y no me negarán ustedes que con ese nombre tan teutón, el asunto no prometía...

Y es que ese compatriota de éste su Conde, barón por más señas y uno de los escritores más destacados de los denominados románticos berlineses, construye una obra maestra llena de clasicismo y ambiente ensoñador germánico, que resulta ciertamente admirable.
Con un lenguaje riquísimo, nos adentra en la fantástica historia de Undine, una sirena de las de antes y su mundo mágico, repleto éste de espíritus del agua vengativos, bosques encantados, caballeros andantes y príncipes encantados de decantarse por la susodicha además de los consabidos destinos sentimentales trágicos y bellísimos.
Una novela corta ( ya saben, era ésa una condición indispensable para éste Conde germánico poco dado a tales extravagancias ) con el espíritu de las obras imperecederas clásicas, un clasicismo que se añora, que se paladea en la perfecta construcción de la historia, la lírica sensacional de la obra, fascinando irremediablemente al lector desde el mismo comienzo del libro, siendo conscientes de que nos adentramos en un mundo único e irrepetible.

Y ahora si me lo permiten les dejo momentáneamente, pues después de tanta lectura, éste Conde germánico necesita placeres más mundanos y terrenales por lo que se dispone ahora mismo a dar de latigazos al primer criado que se ponga a tiro de la fusta.

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien

LIT: "The Brooklyn Follies" de Paul Auster

Posee la última obra literaria de Paul Auster, "The Brooklyn Follies", todo ese andamiaje tan característico de la literatura del escritor americano: el azar como desencadenante de historias que se atraen o bifurcan hacia otras posibilidades y los personajes insólitos que se desenvuelven en escenarios repletos de atmosferas fascinantes, el "universo Austeriano" fácilmente reconocible por sus más fieles lectores, sin embargo ese andamiaje, esa estructura y construcción literaria tan particular de Herr Auster, resulta en su última obra demasiado evidente.

Paul Auster es un maestro a la hora de crear y conjurar historias; desde el inicio, sus libros atrapan ya y de forma irremisible al lector, conduciéndolo a su antojo por esas enrevesadas historias de casualidades y de un supuesto orden dentro del caos; en "The Brooklyn Follies", su protagonista, Nathan, nos cuenta que se encuentra solo, divorciado y le quedan pocos meses de vida, ante tal perspectiva está buscando un lugar tranquilo y apacible para morirse y finalmente el lugar elegido será Brooklyn.

Se iniciará entonces esa consecución de historias que se entrelazan entre sí, siendo inesperadamente Tom, su sobrino a quién hacía años que no veía y que casualmente también se encuentra en Brooklyn trabajando en una librería, el nuevo protagonista de la obra pues gracias a ese reencuentro entre tío y sobrino, será esa la mejor oportunidad para recuperar la memoria y el pasado común aunque lejano, convocando ambos sin tampoco quererlo, a su historia personajes que marcarán definitivamente su futuro además de saldar cuentas definitivas con su pasado.

Auster irá dibujando y desdibujando la variada galería de personajes que conforman pasado y presente de tío y sobrino ( artistas, estafadores, familiares dispersos, miembros de sectas religiosas ) de forma hábil aunque poco original, creando en el lector conocedor de su estilo, cierta sensación de "déjà vu", que consigue que decrezca el interés en las peripecias de sus protagonistas a medida que avanza la historia.
Hacia la parte final de la obra, el escritor americano tiene cierta tendencia a encajar el puzzle que ha creado de forma harto evidente, sin complejidades, relajándose, podríamos decir, fácilmente en su resolución, situaciones muy predecibles para el lector que incluye un final poco esforzado y con una pirueta innecesaria.

No decepciona sin embargo "The Brooklyn Follies" aunque tampoco entusiasma al lector como obras anteriores, una obra claramente de transición esperando éste Conde germánico que sus obras futuras sean más audaces e igual de fascinantes como el conjunto de su obra.

Y ahora si me lo permiten les dejo momentáneamente, pues con tanto hablar de azar, éste Conde germánico recuerda que tiene que acudir a una importante y dicharachera velada en el Casino aristocrático.

Herr Graf Ferdinand Von Galitzien